'Ik wil de oorlog achter me laten'
BUSSUM - Hij verliet Syrië vanwege de blootstelling aan intimidatie en geweld van de strijdende partijen en vanwege het verlies van zijn baan, huis en veiligheid. Zijn meest belangrijke reden om te vluchten was zijn vijf jaar oude dochtertje. "Er zijn zo veel redenen geweest om te vertrekken dat ik ze niet eens allemaal kan onthullen", vertelt de in Bussum wonende vluchteling Kheder.
door Mireille Detrixhe
Kheder is 30 jaar en verblijft sinds een jaar in Nederland. Hij heeft een angstige, vermoeiende en emotionele tijd achter de rug. Hij vluchtte vanuit Syrië naar Libanon, waarna hij na een maand verder reisde naar Turkije en van daaruit naar Griekenland. In verband met de strenge controles kon hij niet verder reizen en ging hij terug naar Beiroet in Libanon. Dat was in 2013. Hij verbleef zes maanden in Beiroet maar dat was erg zwaar, geeft hij aan: "Ik had helemaal niets: geen baan, geen huis, niks; mijn vrouw en dochter waren nog in Syrië en ik miste ze verschrikkelijk."
Geld betalen voor vrijheid
Hij besloot toch verder te reizen en kwam in Libië terecht. Daar werd hij met 44 anderen gevangengenomen. "Vijf dagen lang kreeg ik te horen dat ik vermoord zou worden, totdat een oude man vroeg of ik geld wilde betalen voor mijn vrijheid, waarop ik antwoordde: ja, ja! Dat heb ik dus met beide handen aangenomen", vertelt Kheder met opluchting en emotie in zijn stem.
Hij vluchtte naar Libië waar hij vijf dagen in een gebouw zonder eten, drinken en buitenlucht wachtte op een boot. Met ongeveer 400 andere uit Syrië en Eritrea afkomstige mensen. "Op dat moment zag ik het echt niet meer zitten en wilde ik terug naar Syrië, maar ik was ook bang voor wat me te wachten stond als ik naar buiten ging. De maffia in Libië is zo onvoorspelbaar."
In het holst van de nacht werden ze op een boot gezet en tijdens het varen opgepikt door een ander groot schip. Waar hij vervolgens aan land is gekomen, weet hij niet: "Ik wist totaal niet waar ik was. Ik was zo uitgeput en in de war." Zijn reis zette hij voort in een vrachtwagen en zo kwam hij na ongeveer drie dagen in Nederland aan. In Nederland verbleef hij op verschillende plaatsen, onder andere in Ter Apel, Venhuizen, Wageningen en Arnhem. De ontvangst in Nederland was vriendelijk, maar hij voelde zich moe en verdrietig. "Ik kon alleen maar wachten en had verder niets om handen."
Inmiddels is hij herenigd met zijn vrouw Inas en hun dochtertje. Kheder en zijn vrouw leerden elkaar kennen tijdens hun studie Bankwezen en financiën aan de universiteit in Damascus. Kheder laat trots al zijn diploma's en certificaten zien. Zijn vrouw en hij werkten allebei voor de Verenigde Naties en verstrekten microkredieten aan mensen. Kheder: "We hielpen arme mensen aan geld. Een baan waar ik veel voldoening uit haalde."
'Ik verwacht dat het in Syrië met een jaar of vijf ook weer beter gaat'
Ze wonen nu drie maanden in Bussum. "De mensen hier zijn zo aardig en behulpzaam. Ze vroegen: wat heb je nodig? Het enige dat ik eigenlijk wil is werk vinden. Ik hoef geen uitkering. Ik ben in staat om te werken. Een uitkering is voor oude mensen die niet meer kunnen werken", vindt Kheder. "Het belangrijkste is nu het leren van de taal om zo snel mogelijk een baan te vinden." Hij wil zich eerst richten op vrijwilligerswerk. "Ik hoef nog geen geld, maar wil eerst zo veel mogelijk ervaring op doen bij een bedrijf. Als ik maar aan de slag kan", zegt Kheder hoopvol en gedreven. Voorlopig zet hij zich in voor Elk Gooisch matras komt van pas en helpt hij andere vluchtelingen in Naarden en Bussum.
In de toekomst wil Kheder terug naar Syrië. "Nederland is ook onveilig geweest door oorlog en is weer opgebouwd tot een goed en veilig land. Ik verwacht dat het in Syrië met een jaar of vijf ook weer beter gaat." Voor nu richt hij zich, samen met zijn gezin, op de toekomst: "Ik wil nu alleen maar de oorlog achter mij laten en vooruitkijken, al zal ik de oorlog nooit vergeten."