Eerst Portugal, later Italië
Daar heb je ze weer: de steltkluten. Vorig jaar een stuk of tien, nu slechts drie. Maar wél met een verhaal erbij. En een gave foto.
Dankzij het ornithologisch duo Hans en Harry kan er weer eens een leuke ontdekking in de Bovenmeent genoteerd worden. Hans ontdekte ze en Harry documenteerde ze met de camera: de steltkluten zijn terug. Was het vorig jaar een tiental, met heel kort de hoop op een broedgeval, nu kwamen er drie stuks even rondneuzen op dezelfde plek. Bovendien bleek een van de vogels dubbelgeringd te zijn: een kleine donkere ring aan de ene en een gekleurde aan de andere poot. De foto's van Harry bleken zó goed te zijn dat eenmaal thuis op het scherm er zelfs een nummer kon worden afgelezen. Aanvankelijk bleek de kleur geel (zoals het leek) overeen te komen met een Portugees ringstation. Later werd duidelijk dat er een vergissing was begaan. De ring was oorspronkelijk wit en later verkleurd en kon nu worden getraceerd in Italië. Veel nadere details zijn er niet. Toch een leuk weetje dat deze vogel van zo ver was komen vliegen. Op 13 april vond ik de vlerk van een tegen de hoogspanningsdraden geknalde watervogel. Het was alles wat er overbleef van het dier. Bleek te gaan om een roodhalsfuut. De vleugel wordt binnenkort met grote vreugde toegevoegd aan de vogelcollectie van Naturalis in Leiden. Want een roodhalsfuut is echt geen dagelijkse kost voor Leiden. Wederom een waarneming die voor de toekomst veiliggesteld kon worden.