Geweeklaag om tandenknarsen
Weet u nog? Alweer ruim een jaar geleden werd ik opa. Van ons aller Juliette Amélie. En hier ziet u haar op een foto van een weekje terug. Maar misschien kunt u haar helpen. Want ze heeft een eigenaardigheid.
Geen paniek, hoor! Ze is gezonder dan een vis en bijdehand voor twee. Ze groeit als bloemkool en is dartel als een jong hangbuikzwijntje. Ze begint te brabbelen en kan al bijna los lopen. Lezen en schrijven is er nog niet bij, maar boeken hebben wel haar aandacht. Maar ... sinds ze zowel onder als boven in haar kakementje de eerste tandjes heeft, is ze vrij plotseling begonnen met knarsen. Luid en duidelijk en kennelijk met een soort van genot laat ze horen dat ze die tandjes heel bewust weet te vinden. Aanvankelijk is het natuurlijk schattig, zoals alles schattig is wat zo'n blaagje van één doet, maar dat geknars begint vooral Pa Marcel op de zenuwen te werken. En ondergetekende vind het ook maar niks, want ze trekt er dan zo'n vreemd bekkie bij. Soms noemen we haar de oma van ET! Het gevaar is echter dat ze misschien een tic gaat ontwikkelen. Een soort dwangmatig tandenknarsen, dat in de medische wereld zelfs een naam heeft, namelijk 'abrasie'. Het linke is dat zo'n gewoonte zou kunnen blijven bestaan tot ze haar grotemensentanden heeft en dan pas is de beer los. De melktandjes kunnen wel wat schade lijden, maar bij het definitieve gebit is dat taboe. Dus mijn voor de hand liggende vraag aan u, waarde lezers en lezeressen, is of u wellicht een remedie heeft. Een goede tip voor dit vervelende ticje van Juliette is welkom.