Ad Visser komt met boek
over zijn 'Strange Days'
BUSSUM - Generaties kijkbuiskinderen groeiden met hem op: Ad Visser. Mister Toppop, en zelf een beetje een rockster. Phil Collins, Blondie, Bowie, ABBA: hij ontving ze allemaal te midden van rookwolken in de studio. De Bussumer schreef het boek 'Strange Days' over zijn muzikale avonturen in de jaren 60 en 70. Vrijdag is de boekpresentatie bij boekhandel Los. "Ik roep alle gezellige Bussumers op om te komen", grijnst Visser. "Zoals het zich nu aan laat zien, gaat het heel gezellig worden."
door Lisa van Dorp
In Drusius laat Visser trots zijn nieuwe boek zien. Hij prijkt op de cover, met karakteristieke brede glimlach, aviatorbril en fluffy mintgroen vest. Het boek heeft een speciale 'silk feel' - voel maar - en nog iets héél bijzonders. Hij wrijft met zijn duim over de donkere bril op de kaft. "Als je denkt, ik vind die zwarte bril niet mooi, dan doe je even zo." Plotseling verschijnen zijn ogen en is de bril doorzichtig. "Mooi hè, don't touch my glasses", verzucht de echte Ad met pretlichtjes in zijn ogen. Het komende uur herhaalt hij de truc regelmatig. Over twee maanden wordt hij 68, maar zijn vermogen tot verwondering is er niet minder om.
Helaas, een inhoudelijk gesprek over zijn boek zit er niet in, maakt Visser maar meteen duidelijk. "Als ik alle anekdotes weggeef, hoeft niemand het meer te lezen." Vertellen over wie de popster is die hem het meest bij is gebleven, gaat ook niet lukken. Daarvoor is Visser te filosofisch: hij oordeelt van nature niet, legt hij uit. "Zo zit ik niet in elkaar. Het zijn allemaal momentopnames. Mensen vallen op in positieve of negatieve zin. Je hebt prinsessen en heksen in elk verhaal."
Iedereen kent je als presentator van Toppop, wat deed je daarvoor, in de sixties?
"Ik was rockdichter Adjeef The Poet en singer-songwriter. Zo ben ik begonnen, als zanger met een gitaar. Het is de meest pure vorm van performen. Zodra er meer instrumenten bij komen, wordt het arrangeren. Daarmee kun je zwaktes verhullen. Bij one man, one guitar, kan dat niet. En daar ben ik nu weer terug: ik sta in het theater met mijn gitaar en zing. De cirkel is rond. Het is interessant om naar die beginvorm terug te gaan. Kijken of ik alles wat ik gedaan heb, kan samenbrengen. Kijk, de essentie van alle performances is de verhalenverteller. Of je het nou met of zonder muziek doet. Het gaat om storytelling. Neem Afrika."
Visser laat stemgeluid en volume zakken.
"Een uitgestrekte vlakte waar één grote boom staat. Onder die boom zit een man. Om hem heen zitten allemaal mensen stilletjes te luisteren. Hij geeft de tradities door, de mensen vullen die aan met de laatste nieuwtjes en roddels. Dat is de oervorm van de verhalenverteller. Nu is dat televisie, internet."
'Ik ga uit van het onbewuste. Het verhaal vertelt zichzelf'
Jij bent die verhalenverteller?
"Al toen ik kleuter was. Of net iets ouder, vijf, zes jaar. Hoe noem je die fase? Post kleuter? Op die leeftijd zag ik een poppenkastvoorstelling op de Dam en dacht: dat is mijn medium, dat ga ik ook doen. Thuis aan de Van Eeghenlaan ging ik voorstellingen geven. Alle kinderen uit de buurt zaten op de treetjes van de hoge stoep voor ons huis. Tegen betaling van een cent of een stuiver. De bovenste treden waren het duurst: ik had de eerste skybox. Ik begon gewoon met vertellen en hoorde net als alle anderen het verhaal voor het eerst. Het stroomde gewoon."
Het stroomde gewoon...
"Bij al mijn projecten gaat het zo. Ik ga uit van het onbewuste. Dat wil zeggen dat ik begin en dat het verhaal zichzelf dan vertelt. Als een song of een boek of een theatertour. Ik doe een project een aantal jaren, meestal zeven, en ga dan weer verder met iets nieuws."
Visser pauzeert en fronst.
"Ik moet uitkijken dat ik het nu niet te zweverig maak. Maar onder de laag van je bewustzijn waar je zo over kunt beschikken, zit nog een enorm gebied. Daar kun je ook mee werken, maar je kunt er niet zomaar bij. De toegang moet je niet forceren, je moet niet moeten, willen, haasten. Laat maar komen dat onbewuste. Zo maak ik ook mijn songs. Je onbewuste de ruimte geven betekent overigens niet dat je je verstand uitschakelt. Zonder verstand kom je nergens."
Ging dat ook zo bij 'Strange Days'?
"Dat is ook vanzelf tot stand gekomen. Als brief. We waren in Zuid-Frankrijk en het was te warm. Ik ging naar binnen om een mailtje te tikken aan mijn kleinzoon over die dag. En dat werd een story. Je bent er wel bij, je tikt het zelf, maar je laat het ook gewoon vanzelf komen. Je voelt welke vorm het wil hebben en je laat het gaan. De dag erop was het weer heet, dus tikte ik er nog een. Als het warm weer is, doe ik dat kennelijk makkelijk. Op een gegeven moment had ik er 77 en werd het een boekvorm."
Een man verlaat de zaak en groet Ad op weg naar buiten. "Een ex-muziekjournalist van de Volkskrant, een goede", fluistert Ad. "Ik had hem willen uitnodigen voor de 6e, maar hij zat duidelijk in een bubbel. Ik wilde hem niet storen."
Waarom de sixties en seventies?
"Ik wil de lezer laten proeven hoe het toen was. Ook degenen die het niet meegemaakt hebben. Het is een feelgoodboek, geen popverhandeling, geen muziekboek. Ik beschrijf die tijd en de artiesten van toen in persoonlijke verhalen. Het was zo'n andere tijd dan nu. In de sixties was er veel meer eenheid, gezelligheid. Toen was het de tijd van 'wij', nu is het altijd 'wij' tegen 'zij'. We hebben nu wel veel meer technologie, maar iedereen staat op de hoek van de straat tegen elkaar te schreeuwen om de vrijheid van meningsuiting te verdedigen. Maar die kun je nu juist alleen maar verdedigen als je ook respect hebt voor de mening van de ander."
Ad laat zijn blik even dwalen en tilt zijn rode schoenen boven tafel. "Dit zijn mijn Spidermanshoes. Met dit profiel glijd je nooit uit, dat heb ik helemaal uitgezocht. Je valt er niet mee. Dus als er sneeuw of ijs ligt, draag ik ze altijd. Ik heb ze al twintig jaar." Hij bekijkt zijn onderbeen nog eens kritisch. "Hoewel de shoes van Spiderman helemaal tot de knie komen."
Hoe bevalt Bussum?
"Mijn vrouw en ik wonen sinds 1974 in het Spiegel. Bussum is de slimste plek van het Gooi. Bussum heeft een voortreffelijke infrastructuur, je hebt hier alle winkels, Laren en Naarden liggen binnen handbereik. Het leuke van het dorp is dat hier zo veel verschillende mensen door elkaar wonen. Gemêleerd, net als Amsterdam."
Heb je al een lied over Bussum gemaakt?
"Hé, nee. Als ik erover nadenk, zou dat ook wel moeilijk zijn. Want wat is de ziel van Bussum? Als je de ziel hebt, heb je de song. Een song over Naarden met zijn Vesting maken, is makkelijk. De ziel en geschiedenis van de Vesting zijn duidelijk aanwezig. Naarden ademt dat. Bussum is chaos."