'Leef schaamteloos'
BUSSUM - De roman 'Leven als Jarmund' beschrijft de zoektocht van een onafhankelijke stoere vrouw die zich bevrijd heeft uit het leven waarin ze gevangen zat. Ze moet nog uitvinden hoe liefde werkt en of vrijheid belangrijker is. BussumsNieuws spreekt met de schrijfster: Marianne Zwagerman.
door Yvette Geerts
'Leven als Jarmund' is je tweede boek over ambities bij vrouwen. In hoeverre is het anders dan je eerste boek 'Een webshop is geen carrière'?
"Het eerste boek was autobiografisch, meer praktisch en ging over mijn carrière als topvrouw. Deze roman is een combinatie van eigen ervaringen en fictie en de toon is minder aanvallend. De romanvorm maakt het verhaal toegankelijker, maar het is wel hetzelfde verhaal."
Welke boodschap wil je vrouwen meegeven?
"Ik wil vrouwen inspireren om meer van hun leven te maken, hun eigen keuzes te maken. Je hoeft niet in die relatie te blijven of die carrière aan te houden als je niet wilt, en twintig jaar kerst vieren bij je schoonmoeder hoeft ook niet. Maar het heft in eigen handen nemen vergt wel moed en besluitvaardigheid en je moet je vooral geen schuldgevoel laten aanpraten door anderen. Kies je eigen pad. Ik raakte zelf alles 'geforceerd' kwijt, maar ik voelde toen wel de vrijheid om voor mezelf te kiezen."
Zijn vrouwen ambitielozer dan mannen?
"Ik kom in mijn werk wel een jonge generatie vrouwen, tussen de twintig en dertig jaar, tegen die een enorme ambitie hebben, maar de gemiddelde vrouw echter is ambitielozer dan de gemiddelde man. Dat je als vrouw rond je dertigste op een kantelpunt komt is toch nog dat cultuurding: dat je als je kinderen krijgt 'je leven on hold' moet zetten'. En dat komt van buitenaf, maar ook van binnenuit. Het krijgen van kinderen is nog steeds een geaccepteerde vluchtroute om je carrière stop te zetten."
Wat moeten vrouwen doen om dit probleem op te lossen?
"Door schaamteloos en onverschrokken te leven. Je eigen doelen stellen en het roer in handen nemen. Je moet weten waar je naartoe wilt en hoe je daar komt."
'Juist in het Gooise circuit is er een glazen plafond voor vrouwen'
Je was zelf een vrouw in de top van het bedrijfsleven, onder meer als directeur van de Telegraaf Media Groep. Zie jij jezelf nog als topvrouw?
"Nee, eigenlijk niet, hoewel ik nu veel 'zichtbaarder' ben. De buitenwereld ziet mij, onder meer daardoor, nog wel steeds als topvrouw. Maar alles wat ik nu doe heeft minder impact dan toen ik in de top van het bedrijfsleven zat. Wat ik wel weet is dat ik nu gelukkiger ben."
Je zegt in interviews vaak dat je door je eigen zoektocht de waarheid achter de façades hebt ontdekt. Wat bedoel je daarmee?
"Ik woon mijn hele leven al in het Gooi. Ik verlangde er erg naar om erbij te horen, maar heb er nooit helemaal bij gehoord. Dat komt voor een deel door mijn karakter, maar ook door mijn achtergrond: ik kom uit een echt ondernemersgezin. Ik verlangde naar het leven als in een Martini-commercial. Mooie, blije mensen aan de rand van het zwembad."
"Ik heb zo een tijdje geleefd, mij aangesloten bij een Gooise vriendinnenclub. Ik ontdekte zo veel oppervlakkigheid en ook leed achter die grote hekken. Veel mensen zijn bezig met het verplaatsen van lucht. Er wordt in het zakenleven gesproken over een glazen plafond, maar dat ben ik nooit tegengekomen. Juist in dat Gooise circuit is er een glazen plafond voor vrouwen. Vrouwen moeten vooral mooi zijn, met een glas champagne in hun hand hun mond houden. Toen ik 'meedeed' in dat circuit zat ik opeens aan die vrouwentafel, terwijl ik gewend was om in een mannengesprek te zitten. Ik hield 'het' nog geen twee jaar vol."