Hoge goudkoorts
Die pot met goud, hè? Die staat toch onder aan de regenboog? Nou, ik dacht het niet! Die staat gewoon bij mij in mijn kamer. Enige uitleg lijkt mij nodig.
Alleen al het woord: goud. Meteen komen er allerlei associaties in de mens op. Rijkdom, macht, alles kunnen doen, een luizenleven. Dat heeft mij trouwens altijd erg aangesproken, maar nee, het bleef bij een paar gouden tientjes, een gouden vingerhoed en een mooie gouden rijder uit 1752. Toch ben ik nu al maanden bezig om zelf goud te zoeken. Helemaal aangespoord door, goed beschouwd, krankzinnige Amerikaanse series over goudzoeken, goudwassen en goud halen uit kapotte machines. En met dat laatste houd ik mij nu, tot blind wordens toe, bezig. Met mijn hobby, het uit elkaar halen van kapotte elektronica, kom ik nogal wat goud tegen. In de vorm van minuscule contactjes en stukjes printplaat waar in, in letterlijk microscopische laagjes, goud zit verwerkt. Inmiddels heb ik al een dikke kilo grondstof, stukje voor stukje, soms met een pincet, bij elkaar gesprokkeld. Ik heb een monster van 50 gram opgestuurd naar een bedrijf waar het is gescreend. Helaas ... het resultaat: geen meetbaar goud, wel wat zilver, tin, zink, lood, koper en nog wat nauwelijks meetbare andere metalen. Ik laat me echter niet uit het veld slaan. Ik vind een monster van 50 gram dermate nietig dat ik blijf peuteren om over een tijdje de hele pot met, naar ik hoop, 2 kilo grondstof in zijn geheel opnieuw te laten doormeten. Ik zál en móet toch minstens een grammetje puur goud kunnen oogsten?