'Na zo'n incident knuffel ik mijn
(klein)kinderen nog eens extra'
Van de Beld, 52 jaar, twee meter lang, werd in 2008 chef Naarden-Bussum. Door de vorming van de Nationale Politie kwamen daar de laatste jaren de wijkteams van Huizen, Laren-Blaricum en Weesp-Muiden bij.
Een superwerkgebied, vindt de vertrekkende chef. "Natuur en stad, volks- en villawijken, allochten en autochtonen, de drukste snelweg van Nederland naast een natuurgebied. Dat vraagt van politiemensen dat ze kunnen schakelen. Het ene moment sta je op de oprit van een rietkapvilla een burenruzie over overhangende boomtakken te sussen, het andere moment sta je bij een ernstig verkeersongeluk op de snelweg."
Wat zijn voor jou de hoogtepunten?
"De betrokkenheid van de collega's. Een jaar geleden raakte een trimmer in Bussum zwaargewond toen hij werd aangereden. De man had alleen een sleutelbos bij zich, geen identificatie. De agenten die erbij waren, zijn vervolgens tot diep in de nacht gaan zoeken. Deur tot deur hebben ze de sleutels geprobeerd om er achter te komen wie de gewonde was en dat is gelukt. Dat vind ik nou mooi. Hieruit spreekt zo'n wil om mensen te helpen."
"Het vinden van langdurig vermisten is ook een hoogtepunt. Zoals die Afghaanse vrouwen uit Naarden en Huizen die in hun auto gevonden werden in de Vecht bij Muiden. Zo'n uitkomst is droevig, maar het is toch mooi dat mensen teruggevonden worden. Die wetenschap geeft de familie rust. De onzekerheid over het lot van een familielid is erger dan te weten dat iemand dood is. Als politieman blijven deze zaken je wel bij. Bij elke vermissing komt het rijtje met eerdere vermisten opnieuw voorbij in je hoofd."
Hoe lang is jouw rijtje?
"Behoorlijk lang. Een stuk of twintig mensen. Het lijkt anoniem werk, maar door gesprekken met de familie, het zoeken van foto's, het ophalen van DNA, krijgt de vermiste een gezicht. Die verhalen vergeet je niet."
Wat is je nog meer bijgebleven?
"De dood van twee meisjes uit Huizen door koolmonoxide. Ik heb toen collega's opgevangen die enorm aangeslagen waren. Met de ouders heb ik in het ziekenhuis de kinderen geïdentificeerd. Dat vergeet je nooit meer. Of Koninginnedag 2011. Ik was eindverantwoordelijk voor het feest in de hele regio: van de kleedjesmarkten tot een megakermis in Hilversum. Sprong er 's ochtends iemand voor de trein in het Naardermeergebied. Het hele treinverkeer van en naar Amsterdam lag plat. Het was heel dubbel: aan de ene kant was er groot feest en aan de andere kant veel verdriet. Je wilt zorgvuldig de toedracht van het incident achterhalen, voor de familie. Aan de andere kant wil je ook dat het treinverkeer zo snel mogelijk weer normaal verloopt. Ook elke 'springer', zoals we mensen noemen die zelfmoord plegen op het spoor, is me bijgebleven. Of de plek van het ongeluk of het verhaal van de familie."
Hoe ga je om met al die ellende?
"Ik drink thuis op de bank een colaatje en knuffel mijn kinderen en kleinkinderen nog een keertje extra. En ik heb het erover met een paar collega's met wie ik heel goed ben. Dan ga ik weer verder."
Dat zijn allemaal droeve herinneringen.
"Ik heb ook vrolijke herinneringen. Een klein jongetje dat zoek raakt en dat we binnen een half uur weer terugvinden, is mooi. Of dat we een inbreker oppakken en daarmee zo'n 40 nieuwe inbraken voorkomen, is ook mooi. Maar dat blijft toch minder hangen. Het zijn de kerfjes op mijn ziel die ik nog precies weet."
Zet er eens wat wapenfeiten tegenover.
"De horeca in Bussum is een stuk veiliger geworden door cameratoezicht en mobiele portiers. We hebben nu veel minder incidenten dan vijf jaar terug. Toen zetten we elk weekend de politiehond in en telden we op jaarbasis 30 gevallen van zwaar letsel door mishandeling. Of de Thuiszorgzaak. In Naarden en Bussum lichtten Oostblokvrouwen tientallen oude mensen op door zich aan de deur uit te geven voor de thuiszorg. Terwijl de een de bewoner aan de praat hield, sloop de ander naar binnen en roofde de woning leeg. We hebben de dames in kwestie kunnen aanhouden door de vasthoudendheid van collega's. Ze zeiden tegen mij: 'André, dit pikken we toch niet.' Die drive heeft het verschil gemaakt."
Hoe heb jij de vliegramp met de MH17 ervaren?
"Het begon voor mij toen een wijkagent belde dat een vliegtuig was neergestort in Oekraïne en dat separatisten beelden toonden van gevonden paspoorten. Op een daarvan prijkte het wapen van Naarden. We zijn ons meteen gaan voorbereiden op wat zou komen. Ik heb de burgemeester gebeld die op dat moment op vakantie was in China en heb afspraken gemaakt met het politiedistrict. Toen alles duidelijk was geworden, hebben we met de familie en de gemeente overlegd over de stille tocht en de begrafenis. Je wilt dat zo netjes mogelijk regelen."
Waarom ga je weg?
"Door de reorganisatie vervalt mijn functie. Daar komt een nieuwe functie voor terug: teamchef van de zeven gemeentes van Gooi-Noord. Dat weet ik al een tijd. Per 1 december maak ik plaats voor mijn opvolger, Barbara Goos uit Rotterdam. Ik ben intern bezig met een nieuwe functie."
Heb je tips voor haar?
"Doe je eigen ding. Ze treft een hele mooie groep collega's aan die heel betrokken zijn bij het werk. En zeven burgemeesters die graag samenwerken met de politie."
Wanneer is je afscheidsreceptie?
"Die is er niet. De politieleiding is van mening dat er met de reorganisatie zo veel leidinggevenden weggaan dat er geen afscheidsrecepties meer worden gegeven. Ik ben wel uit eten gevraagd door een aantal wijkagenten en heb nog etentjes staan met andere collega's en een paar burgemeesters."