'Dat zouden ze wel willen'
Het heeft 47 jaar moeten duren. Een kort ingezonden stuk in Onze Taal maakte een einde aan een hardnekkig fabeltje: géén Nederlands in 'I am the walrus'.
In kringen van diehard Beatlesfans was het al lang bekend. De eindzin in het nummer 'I am the walrus' van de elpee 'Magical Mystery Tour' uit 1967 klonk niet anders dan 'Dat zouden ze wel willen ...' Ook ik was een vurig pleitbezorger van deze lezing. En hoe vaak ik er ook naar luisterde, steeds was het overduidelijk: er stond, echt waar, een Nederlandse zin in het fameuze werk van de fabulous four. Als je de plaat helemaal, dus tot aan het gaatje, afspeelt hoor je, vlak voor het eind, hoe er op een ouderwetse radio aan de zenderknop gedraaid wordt en er steeds flarden teksten te horen zijn. Dan, eensklaps, het genoemde zinnetje.
Helaas is onomstotelijk vast komen te staan dat het hier een fragment betreft uit de tragedie van Shakespeare, King Lear. De hele passage is te lang, dus beperk ik met tot de essentie. U hoort in het oud-Engels: ' ... O, untimely death// I know thee well: a serviceable villain ...' Ga dat laatste stukje maar eens snel achter elkaar uitspreken. Dan hoor je als vanzelf 'dat zouden ze wel willen'.
Dit taalkundige geintje is dankzij De Wereld Draait Door inmiddels bekend geworden als het 'mamma-appelsapeffect'. In het Engels kent men het als 'mondegreen'. Zoek het maar op.