'Wat zie je bij mij?'
BUSSUM - Barbara Bandel uit Bussum zit ontspannen onderuit op de bank in een comfortabel vest met een kop thee in haar handen geklemd en zegt lachend dat het eerste dat mensen vaak vragen als ze vertelt dat ze paragnost en medium is, is: "Wat zie je bij mij?" Mensen reageren nieuwsgierig maar ook sceptisch, vertelt ze. "Voor veel mensen is het ongrijpbaar als je zegt met overledenen te kunnen communiceren, terwijl het voor mij voelt als ademhalen."
door Mireille Detrixhe
Barbara was drie jaar toen zij haar eerste paranormale ervaring had. Dat niet iedereen diezelfde ervaringen had, kwam ze achter toen ze acht jaar oud was. Op het politiebureau. Samen met een vriendinnetje moest ze aan de hand van foto's een potloodventer identificeren. Bij de foto's die ze voorgeschoteld kreeg, voelde ze dat de mannen dingen hadden gedaan die niet klopten. Toen Barbara haar vriendinnetje vroeg of zij hetzelfde voelde bij de foto's begreep zij niet waar Barbara het over had. In haar jeugd kon Barbara moeilijk aansluiting vinden bij andere kinderen. Dat voelde soms eenzaam. Hoezeer ze ook haar best deed, ze voelde intuïtief aan dat ze niet helemaal gelijkgestemd waren, vertelt ze.
Barbara was nooit van plan om van haar talent, zoals zij het noemt, haar beroep te maken. "Dat is eigenlijk heel geleidelijk gegaan." Ze werkte als secretaresse maar haalde daar geen voldoening uit. Steeds vaker legden mensen haar levensvragen voor en ze merkte dat het haar makkelijk af ging om de vragen te beantwoorden. "Dat voelde goed", zegt ze. De stap om het op professionele wijze uit te oefenen was een logisch gevolg. Tijdens consulten zegt ze alles wat ze doorkrijgt. Ze waarschuwt ook wel eens iemand, bijvoorbeeld om naar de dokter te gaan. "Tijd is lastig om in te voelen", geeft ze aan. "Dingen gebeuren vaak eerder dan ik gedacht had. Het leuke is dat het niet voelt als werk", zegt ze enthousiast. "Iets doen wat zo'n diepe innerlijke vervulling geeft, maakt gelukkig."
Sinds kort werkt ze met Persoonlijke Gidsschriften. "Aan de hand van een foto stem ik af op de energie van de persoon op de foto en maak ik contact met zijn of haar hoofdgids. Een hoofdgids is iemand waar je al eens een leven mee gedeeld hebt en toen een sterke en zeer innige band mee had. Het is een zeer oude ziel die niet meer zal incarneren", legt ze uit. "Via de hoofdgids krijg ik door in welke levensfase iemand zit. Ik weet welke opdracht iemand in dit leven heeft en wat hij of zij wil bereiken. Vervolgens geef ik de informatie weer in een Persoonlijk Gidsschrift. Overigens op een duidelijke, niet zweverige manier hoor", lacht ze.
Door de vooroordelen over paragnosten voelde Barbara zich vaak verplicht om zich te verdedigen. Daar is ze mee opgehouden, zegt ze resoluut. "Door verschillende televisieprogramma's zie je dat paragnosten mensen zijn in verschillende leeftijdscategorieën die met hun tijd meegaan. Ze lopen echt niet allemaal in grote blauwe gewaden. Het zijn niet allemaal zweverige geitenwollensokkentypes", zegt ze met een knipoog, zittend in haar spijkerbroek.
Ze snapt overigens wel dat mensen sceptisch zijn. Dat mag ook. Wat haar raakt is als mensen haar niet in haar waarde laten en haar al op voorhand veroordelen, simpelweg om wat ze doet. "Onderga het eerst en vel dan je oordeel", zegt ze. "Als je een paragnost wil bezoeken, laat dan de paragnost aan het woord. Als een paragnost vragen gaat stellen of met algemeenheden komt zoals 'je bent heel gevoelig maar zit ook veel in je hoofd', dan moet je op je hoede zijn", zegt Barbara. "Vertel alleen je voornaam, meer niet. Dan weet je snel genoeg wat voor vlees je in de kuip hebt. Onzin ontmaskert zich altijd."
Barbara wijst erop dat mensen niet vaker dan twee keer per jaar een paragnost of medium moeten bezoeken. "Het gevaar is namelijk dat mensen hun leven gaan leiden naar wat hun verteld is. Mensen moeten op eigen kracht ontdekken, ervaren, voelen en oplossen. Die ruimte moet wel blijven bestaan. Dan ben je op een integere manier met je vak bezig."