Zussen zetten geslaagde actie op voor leeftijdsgenoot in Rwanda
BUSSUM - "Toen wij als kinderen onbezorgd in de speeltuin speelden, werd een leeftijdsgenootje, de Rwandese Séraphine, met de meest gruwelijke gebeurtenissen geconfronteerd: de genocide in 1994 in Rwanda. Voor haar ogen werden haar ouders, broers en zussen vermoord." Het aangrijpende verhaal van Séraphine liet de drie Gooise zussen niet meer los en inspireerde hen om geld in te zamelen. Zodat ook zij een mooie toekomst tegemoet kan gaan.
door Yvette Geerts
Judith (25) zit met haar zus Marleen (24) op het dakterras van haar woning in Bussum. Ze vertellen over hun ontmoeting in februari 2013 met de inmiddels 28-jarige Rwandese. Als 8-jarige vluchtte zij als zo veel mensen met haar dorpsgenoten en familie een kerk in om te schuilen voor het geweld. Maar ook kerken bleken niet veilig, Séraphine zag hoe haar ouders, broers en zussen werden gedood. Als een van de weinigen overleven zij en haar broer Fabièn en vluchten vervolgens naar buurland Burundi. Fabièn is wel ernstig gewond geraakt aan zijn hoofd en blijft voor zijn leven gehandicapt. In totaal werden in een periode van honderd dagen 800.000 Tutsi's en gematigde Hutu's op brute wijze vermoord door extremistische Hutu's.
Vakantie
De drie Gooise zussen besloten om in januari 2013 op vakantie te gaan naar Oeganda en Rwanda. "We kozen voor Oeganda omdat dat makkelijk te doorreizen is en Rwanda omdat we de geschiedenis van dat land wilden voelen. We bezochten een aantal kerken omdat die, samen met het Genocide Memorial in Kigali (hoofdstad van Rwanda) de stille getuigen zijn van de genocide." Een bezoek aan een van de kerken, waar spullen en kleding van slachtoffers op de banken liggen ter nagedachtenis aan de gruwelijke gebeurtenissen, maakte de meeste indruk op hen. "Kledingstukken van kinderen die op dat moment net zo oud waren als wij, dat raakte ons diep."
Terug in hun hostel in Kigali ontmoetten zij het kamermeisje Séraphine. De persoonlijke band die ontstond groeide uit tot een serieus opgezette actie om Séraphine een toekomst te geven. Judith: "Het feit dat zij haar verhaal vertelde terwijl we haar recht in de ogen keken, kwam echt binnen bij ons." Ze besloten ter plekke Séraphine te steunen. In het begin deden ze dat zelf, met kleine bedragen."We wisten alle drie dat het daar niet bij zou blijven. Je ziet in Rwanda op straat nog zo sterk de gevolgen van de genocide. Mensen die ledematen missen, maar keihard knokken voor een gezamenlijke toekomst. Een toekomst die ondanks de economische groei heel kwetsbaar is, omdat Hutu's en Tutsi's worden geacht weer vreedzaam naast elkaar te leven in dorpen en steden waar zo veel geweld tussen hen heeft plaatsgevonden."
Toekomst
Toen de drie zussen terug waren in Nederland hoorden ze dat Séraphine steeds meer medische problemen kreeg en daardoor haar bijbaan in het hostel was kwijtgeraakt. In een land als Rwanda bestaat er geen sociaal vangnet, en dat betekent dat ze zonder financiële steun haar studie niet kan afmaken. Ze was daarmee in één klap haar kans op een goede toekomst kwijt. Want juist haar studie biedt haar de kans haar huidige armoedige leefomstandigheden achter zich te laten en te blijven zorgen voor haar gehandicapte broer .Ze beseften dat ze Séraphine snel en op een meer structurele manier moesten helpen. Zorgen dat ze haar studie kan afmaken, zodat ze een toekomst heeft, werd hun doel. In eerste instantie wilden ze een stichting oprichten, maar daar zaten toch vrij veel haken en ogen aan. "We hebben wel veel informatie ingewonnen, ook bij vrienden die een stichting hadden opgericht, die komt ons vast nog wel van pas," aldus Judith.
Al snel kwamen ze in contact met Stichting Rwanda Solidair. Deze stichting ondersteunde hen vooral bij de zakelijke kant. De donaties binnen krijgen was een verantwoordelijkheid die volledig bij hen lag. Judith: "We realiseerden ons dat dat niet lukt als je 'zomaar' geld vraagt aan mensen. We hebben dan ook het verhaal van Séraphine goed onderzocht en nagedacht over een concept." Marleen valt bij: "We hebben heel wat avonden samen doorgebracht, gesproken over hoe we het zouden aanpakken. In eerste instantie hebben we vrienden en familie benaderd, dat was het makkelijke deel. Vrienden bleken nog wel gevoelig voor het argument om een biertje minder te drinken en dat bedrag te doneren. Maar het verbaasde ons dat we spontaan ook geld ontvingen van mensen buiten die innercirkel."
Streefbedrag
Om het streefbedrag van € 747,- dat nodig is om dit studiejaar te bereiken, werd een website gebouwd en acties op touw gezet via de social media. Een persbericht en aandacht in lokale media zorgden vervolgens voor veel extra donaties. In mei van dit jaar, vier maanden na de start van de actie, was het streefbedrag gehaald. "Er is zelfs meer binnengekomen", vertelt Judith. Met het gedoneerde bedrag kan Séraphine dit studiejaar en een deel van het volgende en tevens laatste jaar studeren. Al het gedoneerde geld wordt rechtstreeks overgemaakt aan de universiteit, zodat het ook echt op de juiste plaats terechtkomt. Judith: "Deze actie heeft mij heel bewust gemaakt van wat ik kan missen om iemand anders blij te maken."Marleen lacht: "Ik denk nu heel bewust na of ik echt die nieuwe jurk nodig heb voor een feestje. We zijn opgegroeid in een cultuur waarin je overal aan mee wilt doen, leeftijdgenoten die ook ambitieus zijn, hoge cijfers willen halen, de wereld willen rondreizen. Maar ook een generatie die maatschappelijk bewust is. Jongeren willen echt hun stem laten horen."