Alice Oppenheim doet haar zegje over

De ouderen van nu zijn de meisjes van vroeger en de moeders van daarna. Ze kennen het familieleven als geen ander en weten alles over hun kroost en hun kinderen. Of die zorgzaam zijn, of helemaal niet. Gul zijn of gierig. Zorgvuldig of slordig.

In de tijd dat ze zelf jong waren werden ze gezien als geboetseerd uit een rib van Adam. Ze hadden dus niet veel te vertellen als de holle vaten en rinkelende cimbalen waarmee ze in de bijbel werden vergeleken.

Vandaar dat ze door meneren pastoors en dominees jaarlijks werden bezocht met het verzoek om een nieuwe boreling. Later, toen de Pil hen van die druk bevrijdde kregen ze cursussen aangeboden om goed te leren schrijven en rekenen en iets op te steken over de geschiedenis van ons land en de wereld. Dat waren de beroemde V.O.S.-cursussen (inhaalopleiding) waarmee heel veel vrouwen het beroepsleven in de publieke sector beter aankonden en vooral durfden.

Toen in 1990 de gevolgen van de vorige crisis bijna waren voltooid en zij ook in hun huiselijke omstandigheden meer tijd voor zichzelf kregen omdat de kinderen hun eigen weg gingen, werden ze toch weer tegengewerkt doordat de arbeidsmarkt gesloten bleef voor mensen van boven de vijftig jaar. Veel kansen op een eigen leven en een goedbetaalde baan hadden ze dan ook nooit.

Al deze nu oude moeders worden nu gekort op de AOW en hun kleine pensioentje. Ook zullen ze moeten verhuizen naar een goedkoper onderkomen in een verzorgingshuis of zelf maar zorgen dat ze het thuis redden.
Dat laatste is meestal onmogelijk voor de steeds ouder wordende burgers. Iedereen krijgt na het zeventigste jaar ten minste last van zintuiglijke beperkingen, pijnen en pijntjes, ademnood en motorische onbalans. Ouderen vallen en breken hun ledematen, krijgen last van reumatische aandoeningen, vergeetachtigheid of erger.
Mannen redden die verouderingen meestal niet en sterven relatief jong, maar hun vrouwen blijken taai en vitaler dan ze wisten. Kortom: we leven vooral als oudere moeders langer, maar de vraag hoe en in welk geestelijk klimaat is dringend aan de orde.

Dit kabinet baseert haar beslissingen voortdurend op de cijfers en de schulden die ze moet inlossen. Het is saneren en sluiten maar, die kostbare opvanghuizen… Alsof het om fabriekshallen met balen zeeppoeder gaat. Die aantasting van lichamelijke en geestelijke integriteit heeft nu de grens bereikt van de menselijke maat en bandbreedte. En overschreden.

Oude mensen, en vooral moeders, worden thuis niet meer geholpen door de overheden en zullen veel minder worden opgevangen in een veilige omgeving. Dat vergroot hun 'eigen kracht'. Laat me niet lachen. Welke kracht? Politieke, fysieke, financiële? Die benadering is wreed, ondoordacht ook en ondankbaar na al het thuiszorgen van die moeders en grootmoeders voor hun gezinnen.

Als de landelijke overheid dat bedenkt en de zweep erover haalt om het allemaal zo snel mogelijk door te voeren, dan mogen we als ouderen hopen op meer begrip van ons lokale bestuur. Dat fris is en nog niet geperverteerd is door politieke macht en invloed. Ouderen hebben geen managers nodig, maar begrip van liefdevolle kinderen voor al die ouders met hun individuele, exclusieve verleden.
We hopen dus op bestuurders met een hart voor onze ouders, en respect voor onze hardwerkende dochters die niet mogen worden belast met een driedubbele taak.

Bederf begint altijd aan de kop en verzet met een klein gebaar.

Ik vrees de eerste grootmoeder die zich met krulspelden en in pyjama in haar rollator aan een hek laat klinken om zich te verzetten tegen de saneringen van schulden die zij en haar leeftijdgenoten niet hebben gemaakt. Maar ik hoop er stiekem wel op.
Want in één opzicht hebben we als oudjes veel gewonnen: we zijn veel beter in staat tot relativeren en extrapoleren. Die verzorgingshuizen zullen na een kostbare verbouwing over een jaar of tien met elkaar wellicht het Departement van Ambtelijke Toezicht op Naleving van de Wetgeving vormen, alsmede het uitgifteadres zijn van vergunningen voor inspectiedrones boven de gemeenten en thuiszorgrobots.

Wat een angstaanjagend vooruitzicht voor hun nageslacht!

Want… wie wil er nog moeder worden als bestuurders dan zo met je omspringen om hun schulden af te betalen?