Een lente van niks
Niemand zal dat kunnen beamen. Terecht, na al die recorddagen. Toch zijn er kleine stukjes Nederland waar de lente echt niks is.
In 1962 verscheen in Amerika het boek 'Silent spring' van Rachel Carson en heette oorspronkelijk in de vertaling 'Dode lente'. Het was het startsein voor de wereldomvattende milieubeweging, die tot op heden nog alert de vingers op zere plekken legt. Heel in het klein wordt er in ons land nog vaak blindelings gehandeld, met als resultaat dat de gevolgen van milieu-onvriendelijkheid pas later (als het te laat is) aan de kaak worden gesteld. Vlak bij ons is de aanleg van kunstgrasvelden een voorbeeld. Het nieuwe veld van de Gooische Hockeyclub heeft ervoor gezorgd dat er nu HELEMAAL NIETS meer te zien valt. Het veldje lijkt meer op de luchtplaats voor zware criminelen uit een slechte Amerikaanse crime film. Dubbele hekken, hoge omheining van staal en grof gaas daar waar tot voor kort vele tientallen vogels (en insecten etc.) zaten. Eigenlijk is al het natuurleven op die ruime hectare sportvelden geheel verdwenen. Dood en doods. Het geeft wel te denken. Hoeveel gelijksoortige kunstgrasvelden zijn er wel niet in ons land? Geen plaats meer voor de merels, grote lijsters, zanglijster, kievit, spreeuw, witte en gele kwikstaart, scholekster, kokmeeuw, stormmeeuw. Al die natuurgrasvelden die plaats hebben moeten maken voor een laag PVC zullen met ditzelfde fenomeen te maken hebben. Eigenlijk een schande! Voor die plekken geldt: een lente van niks!