Gedicht Gaston Bannier
Mijn stem
Ik ben acht
en zing iedere ochtend onder de douche
uit volle borst voor volk en vaderland.
'Wil jij jezelf eens horen?' vraagt mijn vader.
Hij heeft zojuist een cassetterecorder gekocht.
We gaan radiootje spelen.
Keurig sta ik voor de microfoon.
Dan spoelt mijn vader het bandje terug.
'Wie is dat?' vraag ik.
'Dat ben jij,' zegt mijn vader.
'Dat kan niet,' zeg ik geschrokken,
'zo klink ik niet, dit is niet mijn stem'
en ren huilend naar boven.
Jaren heb ik er over gedaan
om in mijn stemgeluid uit die cassetterecorder
mijn eigen stem te herkennen.
Hoe zit dat met foto's?
Vanaf gekleurde verkiezingsposters
kijken betrouwbare gezichten
mij zelfverzekerd aan.
Hun ogen lijken contact te zoeken met…
tja, met wie eigenlijk?
Een portretfoto
is toch een beetje kijken naar jezelf.
Als de fotograaf klikt hoop je over te komen
zoals jij jezelf graag ziet.
De portretfoto zit eigenlijk
tussen je spiegelbeeld en de actiefoto in.
Het is wel echt,
maar ook weer niet écht echt!
Je poseert en speelt dus portret.
Wat kies ik door op wie te stemmen?
Wie kies ik door op wat te stemmen?
Welk portret spreekt mij werkelijk aan?
Als wat je doet in je leven
samenvalt met wie je bent
wordt je gezien.
In ieder mens
kun je jezelf tegenkomen.
Bussum heeft haar stem uitgebracht
en die laten meeklinken
in dat beeld van het dorp
waarin het zichzelf het meest herkent.