Bello is er nog wel
Het klinkt alsof er kaalslag heeft plaatsgevonden, maar erg is het niet, hoor! Toch moet ik een paar meldingen kwijt van trouwe beesten die mij altijd tegemoetkwamen tijdens mijn vele ronden in onze omgeving. Natuurlijk begin ik ezel Lizzie danig te missen, want dit dier was altijd weer goed voor een aaibeurt, rustgevend voor beide betrokkenen. Zo af en toe heb ik het weleens gehad over het oude visserspand dat bekend staat als De Visserij, waar ooit een beroepsvisser zijn vak uitoefende. Daar heeft een tijd een echtpaar gewoond, maar die zijn kortgeleden vertrokken. Zij waren de baasjes van een viertal honden waar ik een nauwe band mee had opgebouwd. Daar was Momo, een sterke en waakzame Deensedogachtige, en ook Mila, die dol was op bananen, dan het vuilnisbakkie Guapa, die wat schuchter zijn stukje bruinbrood kwam ophalen ("met maar één gluut", zei ik altijd tegen het dier, ter geruststelling) en ten slotte liep er ook een ander buitenlands wakertje, met de naam Pierre, dus net als ondertekende van Franse afkomst. Alle vier zie ik niet meer terug. Hun baasje moet kalm aan doen en hun bazin heeft veel last gehad van een valpartij met haar sportfiets. Mijn allertrouwste dier blijft natuurlijk Ruud, het enorme hangbuikzwijn aan de 's-Gravelandseweg richting Weesp. En Bello (van de foto) aan de Keverdijk is veranderd van een ouwe grommige zeur tot een keurig nette boerenerfbewaker!