Dus toch geen snoekje!
Wat ik nou precies heb met palingen, weet ik nog altijd niet. Om de zoveel tijd komt er wel een aaltje mijn pad kruisen. Zo ook niet al te lang geleden vlak in de buurt van ons vogelkijkbankje op de Bovenmeent. Daar lag een flinke dode in het slootje, dus ook Harry en Jacob gaven hun mening ten beste.
Harry bleef hardnekkig volhouden dat het géén paling was, maar een jonge snoek! Jacob, die ook goed op de hoogte is van alles wat zoetwatervis is, wist het drommels zeker: beslist geen snoek, maar wel degelijk een mooie aal. Welles-nietes en nogmaals welles-nietes! Uiteindelijk ging alles als vanzelf. Een paar dagen bleef de 'snoekaal' daar in het water liggen en begon een lekker naderende rotkleur te krijgen.
Dat weerhield mij er op een gegeven moment niet van om het dode dier uit het water te hengelen met een tak. Ik pakte hem op en spontaan reeg ik hem aan het prikkeldraad dat langs het toegangspaadje naar ons kijkbankje leidt. Ik wilde Harry verrassen met de melding dat er een reuzenklapekster gesignaleerd was die zomaar een grote paling aan de prikkels van het prikkeldraad had gespietst. Om het helemaal grappig te maken wilde ik er een bordje bij hangen met 'verboden te roken', maar dat mislukte. Dan maar een rokende peuk shag in de bek geduwd en Wilbert de Weerdt, de charmante collega-vogelaar/archeoloog, drukte precies goed af!