Een verloren hart
Er gebeuren mij wel vaker rare dingen tijdens mijn fietstochten. Maar wat ik nu onder ogen kreeg is meer dan vreemd te noemen.
Vorige week dinsdag kreeg ik een telefoontje van onze goede vriend Mark. De detectorist met de scherpe ogen. Hij meldde mij met, naar later bleek, een gezonde dosis opwinding, dat er op de Bussumse heide tegenover de watertoren een grote, hartvormige hooggepolijste steen lag. Hij legde me precies uit waar hij lag en ik kon niet wachten om te gaan kijken. Ogen op steeltjes bestaan niet, maar die had ik op dat moment dus wel. Een prachtig hart, zo te zien van labradorietsteen, aan beide kanten glimmend gepolijst. Moet erg kostbaar geweest zijn. Er zat een verwaterd papieren label in stukjes opgeplakt met een flard tekst "liefste ..." Opvallend waren de vier boorgaatjes. Het kon haast niet missen: dit moet een onderdeel geweest zijn van een graf. Waarschijnlijk uit vandalisme ergens gestolen en zomaar op de hei geplempt. Moet een hele klus geweest zijn, net zoals het achter op mijn fietsje vervoeren naar de garage. Ik schat de steen op een kilo of 35, dus ga maar na. De vier gaatjes wijzen erop dat daar een plaquette heeft gezeten, met een naam of andere aanduiding. Er kan een verdrietig verhaal achter schuilen en ik vraag dus aan onze lezers om te reageren als er herkenning heeft plaatsgevonden.