Geen zakflacon
Exacte namen van personen en locatie zijn niet belangrijk. Het gaat om Fred en diens dochter Judith. En natuurlijk het voorwerp.
Fred is een van de praatmaten die voor een gezellig praatje vaak te vinden zijn op het Julianaplein bij de Hema. Zo ook enige tijd geleden toen Fred een intrigerend voorwerp bij zich had en mij vroeg of ik wist wat het het kon zijn. Was met een kleiner exemplaar tevoorschijn gekomen uit de inboedel van een huis dat zijn dochter Judith ergens in Duitsland had gekocht. Wél met de complete inhoud van binnen en van buiten. Een enorme stapel rotzooi, inclusief een in de tuin begraven auto en een met kogels doorzeefde keukenoven. Kennelijk overhoop gehaald tijdens de eerste dagen na de Tweede Wereldoorlog. Judith had van de honderden voorwerpen - twee op zakflacons voor drank lijkende glimmende blikken containertjes - meegenomen als een soort souvenirs. Maar wat waren het in feite? Op de voorzijde stond het merk Foco met daaronder D.R.G.M., wat staat voor Deutsches Reich Geprüft Muster, een soort keur voor kwaliteit. Het woord Foco deed me denken aan fotografie. Na heel wat gezoek kwam mijn oude vriend Henri met de oplossing. Het bleken twee draagbare tankjes te zijn voor het ontwikkelen van de ouderwetse glasplaten van destijds. Mogelijk van het leger. Toch is alle mysterie er nog niet vanaf. In elk geval géén zakflacon voor een neut.