Nico terug op honk
Het duurde enige tijd voordat de trouwe voorbijgangers merkten dat er aan het begin van de Overscheenseweg iets niet klopte. Nico liet zich niet meer zien.
Nico was immers een vertrouwd beeld, met zijn schapen, zijn paard, zijn kippen en natuurlijk zijn herdershond Nilson. En zeker ook vertrouwd was de immer aanwezige hoeveelheid spullen en materialen die voor Nico onmisbaar waren. Stapels ruw hout, later gezaagd, gehakt en opgestapeld, losse en uit elkaar gehaalde balen stro voor zijn beesten, her en der verzameld oud ijzer, waar hij af en toe een centje mee dacht te verdienen. Hoe je het wendt of keert, Nico was allesbehalve een luie vent, want ondanks zijn wat zwakke gezondheid zag je hem op zijn erf altijd bezig. Toch pleegde hij in zekere zin roofbouw op zijn gestel en had dat ook zelf wel in de gaten. Bovendien kon hij slecht slapen, want gepijnigd door angstdromen. Hij was in zijn angstdromen altijd doodsbang voor een inval van de politie. Deze toestand wreekte zich dermate dat Nico op een moment zelf in de gaten had dat het zo niet langer kon. Hij liet uit eigener beweging hulp komen en belandde zo in een veilige omgeving in Hilversum. Voor zijn dieren werd goed gezorgd en zeker zijn buren lieten zich van hun meest humane zijde zien. En zo verdween Nico tijdelijk uit beeld. Enkele weken terug zagen we hem weer. Goed gevoed, min of meer uitgerust en klaar voor nieuwe tijden. U hoort er meer van.