'Ik besef dat ik in een 'glazen kooi' zit en een soort voorbeeldfunctie heb
Hoe is het om in thuisquarantaine te zitten? Bussumer Bastiaan Govers heeft waarschijnlijk het coronavirus opgelopen. Hij houdt ons dagelijks op de hoogte.
BUSSUM Bastiaan Govers uit Bussum kwam donderdagavond 12 maart terug van een skivakantie. Hij was ziek en is zeer waarschijnlijk (100 procent zeker is dat niet, want hij is niet getest) besmet met het coronavirus en zit nu in quarantaine. Zijn vriendin Joline en hun kinderen Vino (9) en Sammie (6) hebben geen andere keus dan ermee om te gaan. Vorige week las u al over de eerste tien dagen, we pakken hier de draad weer op.
Dag 11
Het gaat weer beter dan gisteren. Geen koorts, minder hoesten en ook tot iets meer in staat. Het enige dat ik nu heb is af en toe een zweetaanval. Het zal er wel allemaal bij horen en ik zie het maar als een restverschijnsel: blijkbaar is mijn lichaam nog bezig om de rotzooi op te ruimen. Maar leuk is anders.
Joline is inmiddels juist wat zieker geworden Balen hoor. Die kwakkelde al en hoest ook. Gisteren ging ze al om 8 uur naar bed en vandaag heeft ze zelfs een uurtje op bed gelegen en dat is echt niets voor haar. Ik hoop niet dat ik het estafettestokje ga doorgeven, want we zijn er allebei wel klaar mee langzamerhand.
Omdat Joline zich wat zieker voelt, heb ik me ook beziggehouden met de schoolprestaties van Sammie en Vino. Ik heb wel de indruk dat het allemaal goed gaat met hun school.
Gisteren en vandaag had ik ook wat meer energie om tv te kijken. Ik ben er niet veel wijzer van geworden. Inmiddels raak ik van de berichten ook wel in de war. De één zegt dat er strengere maatregelen moeten komen, terwijl de ander daar nog niet aan toe is. Zal je net zien: als ik weer naar buiten mag, komt er een complete lockdown en dan moet ik nog langer binnenblijven.
Dag 12
Vandaag is dinsdag en dat is de dag waar ik zaterdag naar uitkeek. Dat was de eerste dag dat ik geen koorts had en als ik vier dagen geen koorts zou hebben, zou ik hersteld zijn. Dat had de corona-dokter verteld en daar hield me ik me aan vast. En hoewel ik nog zwak ben en mijn lichaam nog zoekende is naar de juiste balans, gaat het weer beter dan gisteren. Geen koorts gehad en nauwelijks nog gehoest. Dus we kunnen langzaam maar zeker de vlag gaan uitsteken.
Ik ben minder blij met de ontwikkeling van de ziekte bij Joline. Zij heeft minder koorts dan ik heb gehad, maar hoest echt heel veel. Van de acht uur dat ze vannacht in bed lag, heeft ze er zeker vijf liggen hoesten. Dat is niet goed en ik hoop voor haar dat het niet zo lang gaat duren als bij mij. Bovendien: omdat zij koorts heeft, mag ik nu alsnog niet naar buiten als gevolg van de nieuwe maatregelen. Dat was precies waar ik bang voor was. Maar niks aan te doen, we gaan er maar mee om.
Als het goed is ben ik nu resistent tegen corona, hoewel de geleerden ook daar van mening over verschillen. Het RIVM gaat uit van wel, maar er zijn virologen die een andere mening zijn toegedaan. Lastig, maar ik hou me nu maar even vast aan de RIVM. Dat doet per slot van rekening de regering ook.
De komende dagen ga ik me ook weer richten op mijn werk. Ik werk in de reisbranche en moet me bezighouden met de regels van annulering en repatriëring en dat is een beste kluif. Ik ga ervan uit dat ik maandag weer kan werken; thuis, dat scheelt. Ik kan niet wachten.
Dag 13
We hebben helemaal de stijgende lijn te pakken. Joline had vandaag geen koorts en we hopen dat dit zo blijft en ook ik voel me weer beter dan gisteren. Ik ga ervan uit dat dit zo blijft en iedereen zal begrijpen dat we daar heel blij mee zijn. En voor mijn skivrienden geldt hetzelfde: ook zij zijn herstellende. Voor zover ik kan vaststellen houdt niemand er van ons iets aan over en daar zijn we natuurlijk heel blij mee. Blijkbaar is dit een ziekte waar je zomaar twee weken mee zoet kunt zijn, zelfs als je niet oud bent en een gezonde levensstijl hebt. Het plaatst alle verhalen van zwakkeren die dit overkomt dan ook in het juiste perspectief.
We vragen ons wel af wanneer we echt hersteld zijn zodat we weer naar buiten zouden mogen. De berichten daarover zijn namelijk nogal tegenstrijdig. We gaan uit van de veilige marge van vier dagen, maar we lezen ook dat 24 uur al genoeg is. Morgen gaan we dat maar eens aan de dokter vragen, want op hem vertrouwen we.
Door dit dagboek besef ik dat ik in een soort glazen kooi zit en een soort voorbeeldfunctie heb. De komende tijd zal ik dan ook echt handelen volgens de voorschriften, daar mag iedereen op vertrouwen. Ik snak ernaar om naar buiten te gaan, maar dat doe ik dan nog maar even niet. Ik vertrouw er dan wel op dat ieder ander die ziek is of de verschijnselen heeft zich ook aan alle regels houdt.
Terugkijkend op de afgelopen 13 dagen hoop ik vooral dat de lezers er iets aan hebben gehad. Dat ze er informatie uit hebben gehaald en misschien zelfs steun aan hebben gehad. Dan heeft mijn ziekte toch nog iets positiefs opgeleverd.