Poorters van Naarden stoppen ermee
Het is geen vrijwillige keuze, zeker niet. Paul Vuijst heeft moeten besluiten te stoppen met zijn Poorters van Naarden. Hij blijkt ernstig ziek te zijn.
NAARDEN Midden in de Cattenhagenstraat in Naarden, tegenover Het Hert, vinden we het huis van Paul en Boukje Vuijst. Paul komt de deur niet meer uit nu blijkt dat hij ernstig ziek is.
Voor de deur staat een grote blauwe bus geparkeerd van de Poorters van Naarden. Voorlopig gaat die nergens heen. Binnenkort zullen wel alle ingezamelde spullen naar Bussum gebrachten worden. Daar zal de Stichting Kinderen in Nood het werk voorzetten waar Paul en Boukje ongeveer 25 jaar geleden mee begonnen en helemaal niet mee wilden stoppen. Het is ontzettend verdrietig dat ze nu gedwongen moeten stoppen, want het is duidelijk dat Paul niet lang meer te leven heeft. Het is nu zaak dat ze zich concentreren op het heden en elkaar. Genieten van de dagen die ze nog samen hebben.
Inzameling
Paul heeft alle vertrouwen in stichting. "Ze kunnen alles van mij krijgen bij Kinderen in Nood. Onze inzameling verliep altijd ontzettend goed. De mensen wisten ons goed te vinden in de Schakel waar we de spulletjes binnen kregen voor het transport naar de arme Oost-Europese landen. Er werd zoveel gebracht dat we het bijna niet aankonden. Wij kennen de Bussumse stichting goed en hebben er alle vertrouwen in dat het daar - in katholieke handen- goed komt."
Stadhuis
In de woonkamer staan overal bloemen, kaarten en ook een ziekenhuisbed. Paul, met zijn kenmerkende grote witte baard, zit op zijn stoel en naast hem zijn steun en toeverlaat Boukje. Hij vertelt graag en veel over de Poorters, over Naarden, over de inwoners, over de oorlog en zijn vrijwilligerswerk in de kerk. Verhalen over hoe hij begon als beroeps marechaussee, dat hij bode werd in het stadhuis en daardoor iedereen in Naarden kende en alles regelde. Dat ze in het huisje naast het stadhuis woonden met een speciale ingang het stadhuis in. Hoe bekende mensen door de keuken zo ongezien naar binnen werden gebracht. En over de wedstrijd die hij afsloot met burgemeester Kramer over een fles cognac; Wie zijn baard het langste laat staan...die wint!
Stilzitten is niet echt echt iets voor Paul. "Weet je, er was nooit iets aan de hand met mij", begint hij. "Maar op een gegeven moment kreeg ik wat last van mijn hoofd." Zijn vrouw Boukje vond hem ook moe, ze dacht aan een burn-out. "Hij is ook altijd zo druk en gaat altijd maar door. Ik dacht, nu hij tachtig is moet hij gewoon wat rustiger aan doen." Paul wilde daar eerst niet aan. "Ik ben niet van blik, er tegenaan en doorgaan", dat zeg ik altijd. Toch gaan ze dan naar de dokter en na wat onderzoeken in het ziekenhuis komt het hoge woord eruit: het is mis en niet zo'n beetje ook.
Paul mocht naar huis. Daar kan hij in zijn makkelijke stoel zitten en visite ontvangen. Boukje: "Eigenlijk vertelt de dokter dat het beter was om de visite af te houden, maar dat gaat niet. Heel Naarden kent Paul en andersom. Iedereen wil nog even langskomen en dat vinden wij ook heel erg fijn." Paul vult aan: "Wat dat betreft ben ik stronteigenwijs hoor", lacht hij. "De hele dag hebben we af en aan visite en ook de telefoon blijft maar gaan. Het is fijn dat de mensen met ons meeleven. Tot slot ben ik van Naarden en is Naarden van mij," besluit hij resoluut.
'Iedereen wil langskomen en dat vinden wij heel erg fijn'