'Gewoon een kwestie van goed plannen'
Kees en Marianne Scheltes. Twee bevlogen mensen die er plezier in hebben mensen te verbinden en te helpen. Belangeloos. Al jaren twee stille, drijvende krachten achter, en soms voor, de schermen van de Gooische Hockey Club. Voor dat en veel meer kregen ze in april een lintje van de burgemeester. Want hun tomeloze inzet is niet onopgemerkt gebleven.
NAARDEN Daar stond Marianne Scheltes een dag voor Koningsdag in Naarden-Vesting in haar kuitbroek voor de kerk. Haar dochters lokten haar en haar man Kees met een smoes naar die plek en het begon haar te dagen: haar man zou vast een lintje krijgen. Dat was ook zo. Maar dat zij er ook een kreeg, had ze nooit kunnen bedenken. "Veel is aan me voorbijgegaan, maar gelukkig hebben we de foto's nog", schatert de vrolijke Naardense, die samen met haar man een lintje kreeg opgespeld.
Marianne en Kees Scheltes wonen al veertig jaar met veel plezier in hun zonnige huis op de J.W. Frisolaan, tegenover de Minister Calsschool. Marianne knikt met haar hoofd richting het raam. "Onze dochters gingen daar naar school, lekker makkelijk. Als school iets nodig had, bijvoorbeeld bezems of zo, dan holde een van de meisjes naar huis om ze te halen. Vanzelfsprekend hielp ik regelmatig als dat nodig was." Vrijwilligerswerk. Ze denken er nauwelijks over na, maar handelen gewoon. Omdat ze allebei niets liever doen dan mensen verbinden. Kees bladert door het fotoboekje dat zijn oudste dochter hem gaf. "Ik ben snel naar huis gegaan toen ik hoorde dat ik een lintje kreeg", verklaart hij zijn keurige pak, Marianne die geen idee had dat zij ook onderscheiden zou worden, vond haar outfit goed genoeg.
Haar man is een organisatorisch beest, regelt wat er geregeld moet worden, vertelt ze. Bestuurlijke functies vindt Kees fijn, zij is de stille, sterke kracht achter de schermen. Samen doen ze ontzettend veel voor de Gooische Hockey Club.
Wapperende handjes
Ze zijn er al meer dan een halve eeuw lid van en nog steeds laten ze daar hun handjes wapperen. "Och, kind, dan was er weer een toernooi en dan stond de huiskamer vol dozen met sweaters. Stonden mijn dochters en ik alles uit het plastic te halen. Of we smeerden op de club talloze broodjes voor lunchpakketten. Alles kon en kan hier altijd. Vergaderingen waren meestal bij ons: koffie en koek op tafel en vergaderen maar", vertelt Marianne. Over haar kunstschouder rept ze nauwelijks, hoewel het haar zo nu en dan behoorlijk in haar vrijheid belemmert. Gevallen met de fiets en verkeerd terechtgekomen. Ze strekt haar arm zo ver mogelijk. "Maar kijk, met wilskracht en doorzettingsvermogen kan ik mijn arm tot zover omhoog krijgen. Heb veel moeten leren met links, maar kan er nu prima mijn haar mee kammen." Echtgenoot Kees schudt liefdevol zijn hoofd. Die krachtige, optimistische dame zette het trimhockey bij Gooische op en hij liet het landelijk uitgroeien tot een groots sportevenement. Trimhockey? Kees knikt. "We kregen moeders langs de lijn zover om ook te bewegen. De meesten van hen hadden nooit eerder een stick in hun handen gehad, maar werden me toch een potje fanatiek!" Er werd met argusogen naar het trimhockey gekeken, maar daar trok Marianne zich geen mallemoer van aan. "Ze vonden ons maar kakelende kippen en we konden alleen op maandagochtend gebruikmaken van de velden. Het clubhuis was dan dicht, dus we namen onze eigen kannen met koffie mee." Trimhockey werd steeds groter en in die vijftien jaar dat Kees en Marianne hun hart en ziel er vrijwillig in staken, waren er acht teams en speelden er ruim driehonderd mensen het spelletje. Vooral het opzetten ervan vonden ze leuk, daarna droegen ze het stokje over aan anderen. Het moet tenslotte wel een uitdaging blijven.
Kwestie van plannen
Regelmatig wordt hen gevraagd waar ze de tijd, moed en zin vandaan halen om zich op vele fronten belangeloos in te zetten. "Dat is gewoon een kwestie van plannen en organiseren", legt Kees uit. Want niet alleen verlenen hij en zijn vrouw hand-en-spandiensten aan de Gooise Hockey Club, Kees heeft ook nog een bestuursfunctie in buurtplatform Parkwijk, deed als voorzitter veel op de reünistenvereniging van het Goois Lyceum en is nog steeds actief voor de vereniging Delta Loyd Gepensioneerden, waar hij zelf jaren werkte. Marianne was jarenlang betrokken bij de Stichting Sportclub Gehandicapten Gooi en Eemland, was voorleesmoeder, zat in de ouderraad, vond het geweldig om Sinterklaas te verwelkomen, reed patiënten van en naar de operatiekamer in ziekenhuis Tergooi en geniet om de twee jaar van haar rol als gastvrouw bij Fotofestival Naarden. "En vergeet KWF Kankerbestrijding niet", vult Kees het rijtje aan. Daarvoor collecteert zijn vrouw en stuurt ze als wijkhoofd andere collectanten aan. Het zijn in grote lijnen de activiteiten waaruit het echtpaar zo veel plezier put. Veel tijd voor andere zaken hebben ze vast niet. Een bulderlach. "Jawel hoor", grinnikt Kees nog na, "we zijn oppasopa en -oma, gaan graag op vakantie, onderhouden met liefde onze tuin, fietsen veel en zijn vaak in de sauna te vinden."
'De meesten hadden nooit eerder een stick in hun handen, maar werden heel fanatiek'
Marianne en Kees Scheltes. Ze zijn 68 en 69 jaar en slapen zeven tot acht uur per nacht. "Plannen, echt, geloof ons nou maar, het is gewoon een kwestie van plannen. En er gewoon onnoemelijk veel plezier in hebben."