De man die camera's verkocht
De tijd dat ik blij verrast was als de deurbel ging, omdat ik er vanuit ging dat er spontaan een vriend voor de deur stond, is al lang verleden tijd. Tegenwoordig is de enige verrassing nog of er een bezorger van UPS, PostNL of DHL voor de deur staat.
Met de kartonnen dozen die jaarlijks hun laatste rustplaats bij ons thuis vinden, zou je met gemak de gehele gemeente Gooise Meren drie keer kunnen verhuizen. Van rokjes, lampen en voedselpakketten tot schoenen en pyjama's voor de kinderen. Ze komen allemaal in vaak te grote kartonnen dozen, omwikkeld met meters plakband.
Nu ben ik een Millennial, opgegroeid in het digitale tijdperk. Ik heb dan ook weinig tegen al het online gemak dat mijn leven eenvoudiger heeft gemaakt. Waar ik wel geïrriteerd door raak, is de eindeloze stroom aan pakketjes die door mijn familieleden (ik noem geen namen…) worden besteld.
Waar vroeger enkel iets werd besteld als de maat, het model en de prijs het vrijwel zeker waard zouden zijn, is de strategie tegenwoordig heel anders. Alles wat er ook maar enigszins leuk uitziet, wordt besteld. In vier verschillende maten. Wat niet past, sturen we terug. En dat is waar het faliekant fout gaat. Dat dit een eerste wereldprobleem is begrijp ik zelf ook wel. Maar er zijn ook dorpsgenoten waarvan hun leven volledig op z'n kop staat door deze 'pakketjes tsunami'.
Ik schat dat hij tegen de 60 loopt. Zijn hele leven verkocht hij camera's en toebehoren. Eerst nog met een 'rolletje', later digitaal. Een tijd waar hij met weemoed aan terugdenkt. Hij wist er alles over te vertellen; pixels, perspectieven, sensoren en lenzen. Hij kende ze als zijn broekzak. Tot het moment dat hij besloot 'afhaalpunt' te worden. In één klap veranderde zijn winkel van een ruimte vol vitrinekasten met de meest mooie fotoapparatuur, in een opstal loods voor kartonnen dozen. De rijen staan letterlijk tot aan de overkant van de straat.
Het enige verschil met vroeger is dat deze mensen geen uitleg willen over pixels of lenzen. Ze staan enkel met hun telefoon in de hand, nerveus te wachten tot ze hun kartonnen doos kunnen bemachtigen, om deze waarschijnlijk enkele dagen later weer retour te sturen. De frustratie is van het gezicht van de winkelier af te lezen. Honderden pakketjes gaan er per dag door zijn handen. Het overzicht is hij al lang kwijt. Het is als het zoeken naar een speld in een hooiberg. Bij het horen van een naam duikt hij op de bonnefooi het hok in, dat nog het meeste lijkt op een oerwoud vol kartonnen dozen. Blindelings werpt hij zijn blik op een hoek, in de hoop dat hij op goed geluk de juiste doos vindt.
En als het einde in zicht lijkt, parkeert de chauffeur van het postorderbedrijf zijn busje weer voor de etalage om vervolgens het volgende tropisch regenwoud aan karton af te leveren. Laat de volgende klant voor een Nikon D3500 komen, zo bidt hij iedere keer weer in gedachte.
Paul
Sluis.paul@gmail.com