Strafblad van de processierups
Ik wilde het niet doen. Echt niet. Maar een zomercolumn zonder de processierups bestaat simpelweg niet. Daarom laat ik er eenmalig mijn licht over schijnen, om er daarna nooit meer aandacht aan te besteden.
We hebben zomers gehad met in de hoofdrol een kwallenplaag, de Ice bucket challenge, de Mexicaanse griep en Jos B. Maar dat de zomer van 2019 zou worden opgeëist door een insect met de naam van een cum laude afgestudeerde Theoloog, had toch niemand kunnen vermoeden.
Op het schoolplein, bij de bakker, de slijter of in de kroeg, overal gaat het over de processierups. Het einde van de wereld is nabij, zo lijkt het. Het is tenslotte komkommertijd.
Speeltuinen worden gesloten, fietspaden in quarantaine geplaatst en de rollen plakband zijn niet aan te slepen. Waar tot voor kort iedereen nog dacht aan een ijsje bij de vraag of je zin hebt in iets kouds in verband met het warme weer, gaat het nu steevast over de verkoelende mentholzalf die de ondraagbare jeuk moet doen verdwijnen.
Het arme beestje wordt niet alleen verantwoordelijk gehouden voor iedere vorm van uitslag en jeuk, maar wordt inmiddels ook gezien als de schuldige van iedere vorm van fysiek ongemak, het klimaatprobleem en de oplaaiende onrust in Iran. Keelpijn, de Processierups. Haaruitval, de Processierups. Lekke band, die verdomde rups. Nog voordat het zielige beestje zich heeft kunnen ontpoppen tot onopvallende nachtvlinder heeft hij al een strafblad waar de onlangs veroordeelde Willem H. jaloers op zou zijn.
De loslatende haartjes zullen ongetwijfeld voor wat irritatie zorgen, maar laten we het niet erger maken dan het is.
Ik trek graag een parallel naar mijn opvoeding als het ging om 'je bord leeg eten', mijn ouders gebruikten het in rijke Europese landen populaire betoog over de kindjes in Afrika zeer geregeld. 'Die zouden een moord doen voor een aardappel, Paul'. Ik denk dat Kwame uit Botswana zijn nachtelijke doodsangsten voor een Zwarte Cobra of een Sahara Schorpioen ook dolgraag zou inruilen voor wat jeuk van de processierups.
De normaal zo gewaardeerde 'bosrijke omgeving', wordt nu door sommige verafschuwd vanwege het ondragelijke leed dat een rupsje veroorzaakt. Wat mij betreft is het advies aan deze mensen vrij simpel; zet je huis op Funda en vertrek naar een Vinexwijk in Almere Buiten. Daar vind je 's lands grootste vijand niet en heb je hooguit wat last van hangjongeren, eentonige nieuwbouw, en lawaaierige buurtbarbecues.
Paul
sluis.paul@gmail.com
