Wat nooit verveelt is fuut met zeelt
Met het fraaie weer heb ik wat afgefietst. Had niet gehoeven. Vlak bij op de Noordermeent is zat te zien. Zelfs een gespecialiseerde fuut.
Al langer had ik hem in de smiezen, de fuut van de Meent. Pal langs het fietspad, ter hoogte van de ingang naar de vogelkijkplek, trekt hij zijn baantjes in de sloot. Hij heeft daar een paar kuikens grootgebracht die hem aanvankelijk bleven volgen. En zeker niet voor niets, want vader fuut gaf blijk van grote visserscapaciteiten. Om de paar meter dook hij onder. Vaak zonder resultaat, maar de aanhouder wint en zo kon ik hem tot twee keer toe zien zeulen met een grote zeelt. Bij benadering zo groot als mijn uitgestrekte hand. Ongeveer 17 cm. De kleintjes bleven om hem heen kringelen, maar het einde van het liedje was dat pa fuut ze zelf consumeerde. Te groot voor de kuikensnavel. Andere keren deed de fuut mij paf staan door enkele keren met een flinke zoetwaterkreeft (Amerikaanse) tevoorschijn te komen. Vergeefs bood hij deze, bij duizenden voorkomende buitenlander, aan aan de kleintjes. Maar die zijn kennelijk zo geprogrammeerd op vis dat het ze niet lukte de kreeft weg te werken. Pas toen pa fuut er stukjes vanaf wist te kraken, probeerden de zebragestreepte kleintjes wat op te schrokken. Overigens zijn de kleine mantelmeeuwen de echte meesters van de kreeftvisserij. Met speciale plekjes waar ze hun vangsten kort maken. En verorberen. Eindeloos kijkplezier!