'Soms wil ik ook weleens gewoon Peter kunnen zijn'
Als alle drie zijn dochters en zijn ex-vrouw om het leven komen bij de ramp met de MH17 staat het leven van Peter van der Meer op zijn kop. Het is volgende week, 17 juli, precies vijf jaar geleden dat het vliegtuig met daarin Sophie (12), Fleur (10) en Bente (7) én moeder Ingrid boven de Oekraïne werd neergeschoten. Het OM staat op het punt vier verdachten te vervolgen voor moord. Peter volgt de zaak, maar probeert vooral ook zijn draai te vinden in het leven, in het nu, samen met zijn vriendin Florence en haar 16-jarige zoon.
BUSSUM Hoe is het vijf jaar na de afschuwelijke vliegtuigramp met de MH17 met Peter van der Meer? De Bussumer die altijd met zijn gezin in Naarden woonde, kan goed over de tragedie praten, is opmerkelijk positief ingesteld en haalt steun uit zijn lieve vriendin Florence, zijn vele familie en vrienden.
Peter van der Meer opent de deur en neemt plaats aan de grote keukentafel. Hij oogt opgewekt en is bereid zijn verhaal te doen. Hij woont nu twee jaar in dit huis, samen met zijn steun en toeverlaat Florence en haar zoon. Met zijn drieën gaan ze verder. Een nieuw leven waarin plek is voor de pijn van het verleden, maar waarbij Peter nooit heeft gedacht dat het leven niet meer de moeite waard was. Hij is nooit depressief geweest. Wel verdrietig. En boos. De vraag 'waarom moest mij dit overkomen?' frustreert hem. Afgelopen herfst had hij voor het eerst even nergens meer zin in. "Ik heb toen zo'n twee, drie maanden voornamelijk geslapen. Maar nu gaat het weer goed met mij. Ik heb diverse psychologen versleten, ze zeggen ook dat ik 'klaar' ben."
Ik mis ze elke dag
"De zoon van mijn vriendin is nu bijna 17. Het is een leeftijd die mijn dochters nooit zullen bereiken. Ik zie mijn nichtje - ze is een half jaar ouder dan mijn oudste dochter - gaan studeren. Ik zal dat nooit meemaken. Ik word nooit opa van mijn eigen kinderen. Ik mis mijn meiden vreselijk. Ik mis ze elke dag. Toch probeer ik er niet dagelijks mee bezig te zijn. Nu, vijf jaar na de ramp, kan ik zeggen dat ik mij ook weer druk kan maken om 'niks'. Ik wil mijn leven niet volstoppen met MH17." Peter leeft nu verder zonder zijn meiden. Wat steeds weer terugkomt in zijn verhaal is het opzoeken van zijn vrienden, zijn jaarclub, de oude buurtjes, ouders van kinderen, vrienden van vroeger, zijn broers en zus, zijn ouders. "Ik heb dat contact bewust opgezocht. Ik had ze nodig. En Florence nog wel het meest van iedereen."
Het nieuws
Ze waren maar kort verliefd, Florence en Peter. Een maand waren ze samen toen Peter voor zijn werk in de auto door Friesland reed. Op zijn telefoon kwam een pushberichtje binnen. "Daarin meldde de NOS dat een vliegtuig van Malaysia Airlines was neergestort. Ik had eigenlijk al binnen een minuut door dat het om de vlucht van mijn meiden en Ingrid ging. Ik ben gestopt bij een benzinepomp. Daar heb ik direct geschreeuwd, gehuild. Ik heb mijn ouders, Florence en de ouders van Ingrid gebeld en daarna ben ik als een gek naar Schiphol gereden. We zijn 's avonds naar huis gegaan en de volgende ochtend kreeg ik de bevestiging dat de passagierslijst was bekeken en ze inderdaad alle vier in het toestel zaten."
'Ik wil in de toekomst ook iets van een herdenking hier houden voor de gemeenschap'
Onzekerheid
Peter wordt in zijn huis aan de Brinklaan bedolven onder de bezoekjes en steunbetuigingen. "Mijn huis stond de hele dag open en vanaf het begin kwam iedereen langs. Wijnhandelaar Eduard Mol aan de overkant van de straat deed in die tijd goede zaken... Ik huilde veel en zat erg in onzekerheid of de meiden wel naar Nederland zouden terugkeren. Een week later waren ze er al, maar gevoelsmatig duurde het een maand."
Identificeren
Peter wilde zijn eigen dochters identificeren, ook al werd hem dat afgeraden. "Ik vond het juist heel mooi om ze nog een keer te zien. Ik wilde dat per se; ik zei: je houdt mij niet tegen. Ik heb er ook zeker geen spijt van; ik weet zeker dat ik ze heb begraven. Ze waren het echt. Ik had geen zeggenschap meer over Ingrid, maar anders had ik haar ook willen zien. We zijn 16 jaar samen geweest. Ondanks de scheiding in 2013 wis je dat niet zomaar uit."
Begrafenis
De begrafenis in de Koepelkerk werd geleid door Lennart Heuvelman. "We hebben daarbij heel erg aan de kinderen gedacht. Met muziek, kleurige ballonnen. Ik heb er een mooi gevoel aan overgehouden, ik heb het bewust meegemaakt. Destijds vond ik zelf dat ik stabiel was, maar de mensen om mij heen zeiden: je was wel getraumatiseerd. We hebben ook een film van de begrafenis, die heb ik één keer gezien en hij komt overeen met mijn herinneringen. Van het oplaten van de gekleurde ballonnen op de begraafplaats is een foto gemaakt. Die hebben we later afgedrukt als schilderijtjes en uitgedeeld. Er hangt er hier ook één van in de woonkamer."
Meidenkamer
In zijn nieuwe huis is ook een kamer helemaal gewijd aan de meisjes. Peter vertelt dat de meidenkamer ook zijn werkkamer is. "Ik ben heel graag op deze kamer, tussen mijn meiden." Het roze meisjesbed wordt ook gebruikt als logeerbed. Aan de wand de foto's van de laatste zeilvakantie: mooie portretten van meiden met zwemvesten en wapperende haren in de wind. Drie grote portretten van Sophie, Fleur en Bente tijdens hun vakantie in Parijs, medailles aan de kast, knuffeltjes, kussens met slopen gemaakt van hun kleding, jasjes in de kast, een doos per kind met knutselwerkjes en tekeningen. Helemaal boven in de hoek hangen drie schoenendozen met de spullen die zijn gevonden op de plek van de crash. "Het was voor mij ongelofelijk speciaal om nog een knuffeldier terug te krijgen. Ik kan dat bijna niet onder woorden brengen, maar dat knuffeltje is voor mij het mooiste dat er is."
Nationale herdenking
Komende woensdag 17 juli is Peter bij de Nationale Herdenking in Vijfhuizen. Peter gaat daar met een grote groep familie en vrienden heen. "Alle nabestaanden hebben hun eigen verdriet. Richting de strafvervolging krijg je wat meer steun aan elkaar, emotioneel doe je dat met je eigen naaste omgeving. Ik zal op de herdenking, de namen van mijn drie overleden dochters voorlezen. En dit jaar zullen voor het eerst vriendinnen van mijn dochters en mijn nichtje iets zeggen. In de toekomst zou ik graag hier in Naarden en Bussum een herdenking willen houden. Een moment om samen te komen, geen sombere stille tocht, maar iets waar energie van uitgaat."
"Er zijn veel mensen in Naarden en Bussum die mij een beetje kennen, maar waar ik geen contact mee heb. Denk aan kennissen van het schoolplein, de dansschool van de meiden of de hockey. Vooral in het begin kwam ik ze allemaal tegen in de supermarkt. Als ze mij zagen, kregen ze een verschrikte blik in hun ogen. Sommige mensen liepen gauw een ander pad in, maar ik ben ook heel veel aangesproken. Dan wilde ik een pakje boter halen en was ik drie uur later pas thuis. Ik ging er veel in mee, deed mijn verhaal, maar na een tijdje werd ik dat zat. Ik sta open voor gesprek, maar het komt niet altijd uit. Mijn psycholoog adviseerde mij dan ook het aan te geven als ik het niet wilde. Dat doe ik nu ook. Ik ben wat botter geworden en dat past eigenlijk niet bij mij - ik hou juist van gesprekken, mensen om mij heen, gezelligheid. Iedereen hier ziet mij als vader van mijn drie dochters. Soms wil ik ook weleens gewoon Peter kunnen zijn."
