De doopkapel in de Mariakerk
In de Mariakerk/Koepelkerk in Bussum bevindt zich achterin (links van de hoofdingang) de voormalige doopkapel. Daar staat nu een beeld van de H. Aloysius; over dat beeld is hier eerder bericht op 13 februari 2019.
Nu over de doopkapel:
Het valt op dat die kapel iets lager ligt dan de kerkruimte zelf. En ook is er links een deur. Dat is door de architect (Jos Cuypers) bewust zo aangebracht, met de volgende reden:
Voordat iemand was gedoopt (meestal een baby van een paar dagen oud), mocht deze de sacrale ruimte van de kerk nog niet in. Dat mocht pas als de doop had plaatsgevonden. In veel vooral oudere kerken is de doopkapel aan de rand of aan de buitenkant van de kerk. Zo ook in de Mariakerk. Er zijn zelfs aparte doopkerken (zgn. baptisteria), zoals het baptisterium naast de beroemde toren van Pisa. In de Mariakerk was de toegang tot de doopkapel dan ook oorspronkelijk via die hiervoor genoemde deur. Je bleef dan buiten de kerkruimte zelf en als het kindje gedoopt was, stapte je met de dopeling een tree hoger en was je in de kerk. De oude doopvont is er nog steeds en wordt beschermd door een beweegbare kap, die via handvaten omhoog en omlaag is te krijgen. Op de rand van de doopvont staan de initialen van de vier evangelisten vermeld: MT (Mattheus), MC (Marcus), LC (Lucas), IO (in oude spelling: IOannes).
Er is hier dus sprake van symboliek, aangebracht door architect Cuypers. Zo waren er ook zeven treden aangebracht voor het altaar. Dat is een symbolisch getal en duidt op volheid, compleetheid (vgl. de zeven dagen in de week) en op de dag van de Verrijzenis, de opstanding uit de dood van Jezus. Om veiligheidsredenen is er één trede verwijderd. En er is nog veel meer te zien en te ervaren in de Mariakerk. Daarover misschien een andere keer. En nog even dit: er wordt nu vóór in de kerk gedoopt en een ieder mag de kerk betreden, gedoopt of niet. Het in het begin genoemde 'verbod' om als niet- gedoopte niet in de kerk te komen is bij het 2e Vaticaans Concilie (1962-1965) formeel opgeheven. Het was niet zozeer een verbod dan wel een gewoonte.
Pastor Nico Smit
