Roze predikant ziet hoe Nashville-verklaring ook tot iets heel moois leidt
De Nashville-verklaring was veel in het nieuws. Predikant Wielie Elhorst van de Wilhelmina en Verlosserkerk deed mee aan een tegenreactie. Hij was presentator bij de Viering van de Liefde.
BUSSUM Kerken en gemeenten door het hele land hangen de regenboogvlag uit om aan te geven dat ze niet achter de Nashville-verklaring staan, maar juist geloven in een tolerante samenleving. In het Amerikaanse document wordt omschreven hoe christenen moeten omgaan met het geloof en zaken als het huwelijk en seks. De verklaring wordt gezien als anti-homopamflet. Predikant Elhorst is een christelijke lhbt--activist. Hij deed gelijk mee toen hij werd uitgenodigd voor de Viering van de Liefde op het Amsterdamse Homomonument.
Waarom wappert de regenboogvlag in Bussum?
"Ik heb de vlag niet persoonlijk gehesen. Maar hiermee laten de Wilhelminakerk én de Verlosserkerk zien dat lhbt'ers (lesbisch, homoseksueel, biseksueel, transgender) welkom zijn in de kerk, anders dan de Nashville-verklaring doet geloven."
Jij hebt vorige week in Amsterdam bij het Homomonument tijdens de Viering van de Liefde een signaal afgegeven tegen de 'afwijzing en uitsluiting' van de Nashville-verklaring. Hoe heb je dit ervaren?
"Echt als hartverwarmend. Er waren 750 mensen op af gekomen. Je zag ook heel mooi dat grenzen tussen de lhbt'ers wegvielen. Juist niet-gelovige lhbt'ers waren gekomen om hun steun te betuigen. Hier bleek dat het veel mensen hoog zit en dat het nodig is om een andere toon aan te slaan."
Welke stappen ga jij nu als lhbt-predikant ondernemen?
"Ik roep kerken op om in gesprek te gaan met de predikanten die de verklaring hebben ondertekend. Ga op huisbezoek, stel vragen, kijk wat dit betekent voor het functioneren in de kerk. Vanuit de christelijke lhbt-beweging richten we ons langer op de orthodoxe gemeenschappen, vooral door de lhbt'ers daar te ondersteunen. Gesprekken over concrete kwesties zijn nogal eens vruchteloos, omdat deze gemeenschappen harde standpunten hanteren. We blijven het gesprek zoeken met activiteiten als themadagen en seminars. Daar zijn we al tien jaar mee bezig en dat blijven we doen."
Wat heeft dit allemaal losgemaakt?
"De mensen weten dat ik een roze predikant ben. Ze komen daarom ook echt naar mij toe om mij een hart onder de riem te steken. De tekst stuit mensen tegen de borst. De steun die wij als lhbt-gemeenschap hebben mogen ontvangen is massaal en is echt breed opgepakt, zowel vanuit de samenleving als vanuit de kerk. Ik zie hoe van iets heel lelijks iets heel moois is gekomen. We zeggen nu samen: zó willen we niet meer met elkaar in gesprek."
Hoe leeft het verder in Bussum?
"We hebben hier maar een enkele lhbt'er in de geloofsgemeenschap. In Bussum zien we ook dat er voor deze groep geen belemmeringen zijn in de Protestante Gemeente. We hebben hier een liberaal-progressieve gemeente. Natuurlijk blijven gesprekken over seksuele oriëntatie en genderidentiteit nodig, maar er is ruimte voor. Ik ben zelf hier zelf predikant en dat zegt natuurlijk ook wel wat. In de rest van het land geldt dit tolerante beleid nog lang niet overal. Soms wordt je als homo wel geaccepteerd in de kerk, maar krijg je bijvoorbeeld geen verantwoordelijkheden of word je niet toegelaten tot het avondmaal. Een andere stroming beweert dat homoseksualiteit te genezen is. Uitsluiting komt veel voor. Zo ken ik een verhaal van een jongen die zong in een Praiseband in een Baptistenkerk. Toen duidelijk werd dat hij homo was, mocht hij niet meer musiceren. Hij mocht alleen nog maar koffie schenken. Die uitsluiting van homo's in de kerk neemt hele verschillende vormen aan."
Aan welke Bijbelse tekst hou jij je vast?
"Mijn motto is eigenlijk Galaten 3:28. Hierin zegt Paulus tegen de Galaten: "We zijn allemaal één omdat we allemaal gedoopt zijn in Christus. De doopt heft alle verschillen op tussen mensen: Jood en Griek, slaaf en vrij, man en vrouw." Wat mij betreft mag hier 'homo noch hetero' aan worden toegevoegd. Paulus laat heel mooi zien dat wij allemaal één zijn in Jezus Christus."