'Straks is alles anders. Is de rust verdwenen'
MUIDEN Veel van onze lezers zijn betrokken bij deze krant en het nieuws dat zich afspeelt in hun eigen leefomgeving. Zo ook Ans Portengen: zij schreef onderstaand stuk over de veranderingen in haar geliefde stadje.
Muiden in de avond. Het was een warme dag. Ik zit op het bankje aan de dijk en zie het meer voor me liggen in een verstilde sfeer. Zwanen maken zich klaar voor de nacht, duiken met hun kop in het water en vlijen hun hals in de zachte veren. Het zijn net witte wolkjes in het water. Er zijn er veel vanavond, de zon is nog niet onder en schijnt zijn bleke licht over het water. Het is een prachtig plaatje.
Ik geniet van de rust. Eenden zwemmen tussen de zwanen door. Op het strandje zijn twee jonge mannen aan het barbecueën. Achter mij hoor ik kinderstemmen vanuit het fort. Verder alleen maar vogels. Een moeder loopt met haar kind over het paadje, ze gooien een bal naar elkaar.
Pampus in de verte. Er komt een boot aangezeild, schuin op het water. In de verte nog meer zeilbootjes. Muggen overal. Ze dansen in de lucht en zwermen rond mijn hoofd. De zon zakt langzaam verder. Ik wil weg, maar ook blijven. Nog even genieten van dit unieke plaatje, dit speciale plekje waar ik als kind al kwam.
Ik kijk niet om. Want achter mij weet ik ook de oprukkende huizen die straks een nieuwe wijk vormen. Ik weet de volkstuintjes die nu zijn verdwenen, het onkruid dat als een bulldozer over alles heen is gegroeid in een paar maanden tijd. Straks is alles anders. Dan is het fort een hip restaurant met veel bezoekers. Dan is het strandje verdwenen, in zijn stilte, in al zijn eenvoudige pracht. Dan is de rust verdwenen.
Daarom fiets ik er af en toe even heen. Nu kan het nog. En ik wilde als een kind dat alles bleef zoals het was.
Ans Portengen
Muiden
'Straks is het fort een hip restaurant met veel bezoekers'