'Ik ben zeven maanden in coma geweest. Dat is best lang'
Fysiotherapeut Swen de Vries-Robles was 32 jaar oud toen hij duizelingen kreeg die steeds erger werden. Op een dag belandt hij in het ziekenhuis en blijkt hij een hersentumor te hebben. Na de operatie wordt hij in eerste instantie wakker, maar uiteindelijk valt hij in een diepe slaap. Zeven maanden ligt hij in coma. Als hij dan wakker wordt, kan hij bijna niets meer. Maar hij is optimistischer dan ooit. Nu zet hij zijn ervaringen in om anderen te helpen.
NAARDEN Het is bijna niet te geloven hoe positief en gedreven de 45-jarige Swen de Vries-Robles uit Naarden in het leven staat. Zeker als je bedenkt wat hem allemaal overkomen is. Maar hij is er sterker uitgekomen. Nu hij zelf weer aardig mobiel is, wil hij ook anderen helpen.
Swen komt breed grijnzend aangereden op zijn scootmobiel. Hij neemt een kop koffie en steekt van wal. Hij is kletserig en maakt graag grappen. Zelfs wanneer het gaat over zijn eigen dood, de tijd die hij in coma lag en het herstel. Dat moet niet zo gemakkelijk zijn gegaan als hij het wellicht schetst. Maar er is bij hem geen ruimte voor medelijden of een pessimistische gedachte. Hij wil juist verder, door en bovenal Genieten met een hoofdletter G.
We schetsen het jaar 2000. Swen houdt van stappen, is vijf keer in de week in de sportschool te vinden en werkt als fysiotherapeut met een specialisatie in haptonomie en manuele therapie. Hij werkt in een particuliere praktijk en houdt van zijn werk en zijn leven. "Ik was destijds 35 jaar, woonde in de Vesting, in de St. Vitusstraat en ik was hartstikke fit. Ik kon wel 140 kilo bankdrukken. Ook intellectueel ging ik geen uitdagingen uit de weg. Wel had ik al een paar jaar last van onverklaarbare duizeligheid. Dan werd ik 1 keer in de 2 weken wakker en draaide alles in de kamer."
De fitte Swen fietst op een dag vanaf zijn werk bij Family Fitness in Laren naar huis. Als hij het dorp uitrijdt, de berg op ter hoogte van de Stichtse Hof, valt opeens het zicht uit van zijn rechter oog. "Ik viel van mijn fiets. Alles bleef tollen. Omstanders belden 112 en een ambulance met loeiende sirenes haalde mij op. Ik kreeg een CT-scan. Toen de arts mij aankeek voelde ik al; dit is niet goed. Ze hadden een tumor ontdekt in mijn hoofd. Deze was zo groot als een sinaasappel. De hersendruk was zo hoog dat ik daardoor buiten bewustzijn raakte. Om mijn leven te redden moest een drain worden aangebracht zodat het hersenvloeistof weg kon lopen."
Swen werd direct naar het UMC gebracht. "Daar moest de tumor verwijderd worden. Niemand wist of ik de operatie zou overleven. Mijn vriendin, moeder en vader zagen zichzelf al in zwarte kleding over mijn graf gebogen staan. Ik was zelf vooral heel bang hoe ik eruit zou komen. Mijn grootste vrees was het verliezen van mijn geestelijke gesteldheid."
Uiteindelijk besluit men na een week om te opereren, zonder enige zekerheid over het eindresultaat. Na de operatie wordt Swen gelukkig wakker. "Ik deed zelf al de 'top-neusproef' waarbij je met je vingertop je neus aanraakt. De neuroloog lachte nog. Aanvankelijk leek de operatie wonder boven wonder te zijn geslaagd en bracht ik de volgende dag al een paar woorden uit. Ik was zielsgelukkig dat ik het er levend vanaf had weten te brengen." De euforie bleek te vroeg te zijn, want slechts enkele uren later raakt Swen buiten bewustzijn en zakt hij in een coma.
De familie krijgt te horen dat Swen wellicht in coma blijft, scenario's over een vegetatief bestaan worden geschetst. Want hoe langer een coma duurt, hoe kleiner de kans is om ooit nog wakker te worden. "Mijn dierbaren hebben er veel voor moeten doen om mij naar Naarden, naar verpleeghuis Naarderheem te krijgen. Ze hebben mij nooit opgegeven. Mijn vrouw Annemiek, toen nog mijn vriendin, drong meerdere malen aan om de stand van mijn drain te corrigeren. Ik weet zeker dat ik hierdoor een paar dagen later, dat was op 8 januari 2009, wakker ben geworden. Hoewel mijn lichaam in de kreukels lag, was ik vooral heel blij. Ik had zin om te leven én om te eten. Ik genoot van een patatje. Met een kroket als toetje," lacht hij.
Van de periode dat hij weg was kan hij zich niets herinneren. "Ik ben zeven maanden in coma geweest. Dat is best lang. Maar mijn leven flitste niet voorbij, ik heb God niet gezien en ook geen wit licht. Ik heb wel 'iets' gevoeld. Ik kan het niet precies uitleggen. Het is een soort warmte, iets wat mij aanzet tot daden. Mijn reden om niet op te geven. Ik heb een nieuw leven na mijn eerste leven. Ik heb een tweede kans. Deze ervaring heeft mij wel geloviger gemaakt."
Swen kon na die zeven maande coma weinig met zijn lijf. Maanden kon hij niet praten en niet lopen. Alles moest hij opnieuw leren. Vooral in de Trappenberg heeft hij allerhande therapieën ondergaan. "Zo blij als een kind ging ik naar de revalidatie." Hier ervoer hij voor het eerst zijn hernieuwde wilskracht. "Ik had een overweldigend geluksgevoel omdat ik leefde en ik had een diep gewortelde drang om letterlijk en figuurlijk weer op eigen benen te staan." Hij zet door en traint zich suf. Het is drie jaar later als zijn allergrootste wens uitkomt; voor het eerst loopt hij. Naar het altaar op zijn huwelijksdag. "Niemand had mij nog zien lopen. Het was zo'n geweldige dag. Ik kon weer lopen en met Annemiek trouwen. Ik ben mijn vrouw zo dankbaar. Zij heeft, zelfs meerdere malen, mijn leven gered."
Swen is inmiddels als vrijwilliger in touw. Hij helpt fysiotherapeut Eric Ruiter van Fysio Holland in zijn praktijk in Bussum. "Ik help mensen die moeten revalideren. Ze nemen mij uiterst serieus vanwege mijn eigen ervaringen. Ik wil mijn wilskracht doorgeven, niet stil staan." Het houdt Swen goed bezig. Want hij is ook druk met zijn fitnessroutines bij Van Hellmond Sport in Naarden en hij traint voor de zwarte band in de Oosterse vechtsport 'Wing Chun'. "Mijn linkerhand is nog spastisch, bukken gaat lastig en ik heb last van balansverstoringen. Ik ben vooral dankbaar voor deze tweede kans en geniet van het leven. Ik blijf doorgaan en zal niet opgeven," besluit hij.