Om je dood te lachen
Prachtig weer. Leuke fietstocht. Aan het begin ligt het onderwerp voor mijn stukje klaar langs de weg. Verder op de tocht een primeur!
Beetje ingewikkeld, maar het is allemaal simpel, hoor! Ik zou met zoon Marcel en zoontje Benjamin gaan fietsen. Het Naardermeer rond. Voor het zover was stopte ik na een minuut al bij de zijingang van het Willem de Zwijger College aan het begin van de Boslaan. Daar glinsterden dingen in de berm. Meteen herkende ik er 25 lachgaspatronen in en dacht aan de artikelen die er de laatste tijd in de grote pers over waren verschenen. Het was nu zondag en kennelijk was er de zaterdag ervoor flink van gebruikgemaakt. Of het iets met het Willem te maken had kon ik niet weten, maar ik wilde het toch gemeld hebben. Lachgas is helemaal niet zo onschuldig als nieuwe 'gein'-drug en wellicht kan het Willem iets met mijn melding doen. De fietstocht verliep zonnig. Volop bekenden en groetjes heen en weer. Zelfs mijn vroegere buren van de Huizerweg, André en Ellen, stopten even en waren aangenaam verrast Marcel en zoon te zien. De tocht ging verder langs het Kreugerlaantje en het spoor over. De treinen had de kleine Benjamin al vanuit de verte gezien, dus wachten hoefde niet meer. Een paar honderd meter verderop stonden een paar koeien en meteen zag ik ze: twee koereigers, een kleine witte reiger met oranje/gele snavel. Harry de Kleine gebeld voor plaatsing op waarneming.nl met mijn naam erbij. Dus dat was de primeur, want ze waren dit jaar nog niet daar gezien.