Margot en Marina hebben een bijzonder jaar achter de rug.
Margot en Marina hebben een bijzonder jaar achter de rug. Foto: Bob Awick

Het C'est La Vie-Huis bestaat een jaar: hard werken maar veel voldoening

Een jaar geleden startten Margot de Bekker en Marina Bol het C'est La Vie-Huis met als doel mensen in de laatste fase van hun leven te begeleiden. Ze kijken terug op een bijzonder jaar.

NAARDEN "We zijn echt heel trots op wat we afgelopen jaar bereikt hebben", vertelt Marina Bol. Samen met Margot de Bekker begon ze vorig jaar aan een groot avontuur waarmee ze beiden tegelijkertijd een grote droom realiseerden: ongeneeslijk zieke mensen in hun laatste levensfase zorg, warmte en aandacht geven. Ze wilden dat in een huiselijke omgeving doen en bovendien moest het voor iedereen 'bereikbaar' zijn. Geen hospice voor enkel de rijken dus.

Als ze terugkijken op het eerste jaar zijn ze meer dan tevreden. "We worden goed gevonden door onze gasten en er is ook een goede samenwerking met artsen in de regio." Vol lof is Marina ook over de inzet van de vele vrijwilligers. "Zij dragen het huis, zonder hen kan het huis niet draaien." Inmiddels is ook het team van verpleegkundigen uitgebreid naar twaalf.

Een hospice met respijtzorg

Voordat ze vorig jaar officieel de deuren openden van de prachtige villa op de hoek van de Rijksweg en de Lambertus Hortensiuslaan hebben ze eerst een tijdje proefgedraaid met een beperkt aantal gasten. En dat was maar goed ook, want vanaf de eerste dag waren er al kamers bezet. In 2017 waren er in totaal 57 gasten. Dit jaar werden er al 21 mensen ingeschreven.

Het merendeel van hen bevindt zich ook echt in de laatste levensfase, maar voor een enkeling geldt dat niet. Van de acht kamers zijn twee kamers beschikbaar voor 'respijtzorg': tijdelijke opvang van iemand die ernstig ziek is met als doel de mantelzorger en/of het gezin te ontlasten. "Een mevrouw is zelfs drie keer een weekend bij ons geweest. Haar man zorgt voor haar en dan is het fijn dat we hem op deze manier kunnen ontlasten."

Ze hebben een ANBI-status maar financieel is het best wel pittig, laat Marina weten. Een van de tegenvallers was de verlaging van de eigen bijdrage. Daar zijn ze, naast giften en donaties, grotendeels van afhankelijk. Maar spijt dat ze dit 'bijna-thuis-huis' zijn gestart hebben ze absoluut niet. "We krijgen zulke fijne reacties, ook van familieleden. Dat geeft zo veel voldoening." Marina herinnert zich een van de reacties van een van de bewoners nog goed: "Ik heb nu al het gevoel dat ik in de hemel ben. Jullie zijn allemaal engelen, zo lief zijn jullie"

'Voor iedereen die ons verlaat, komt er een blaadje aan de boom'

Inmiddels zijn er ook een aantal tradities ontstaan. Zoals een tweejaarlijkse herinneringsbijeenkomst voor alle gasten die tot dan toe overleden zijn. Er wordt gezongen en gedichten voorgelezen. En er is een herinneringsboom. "Voor iedereen die ons verlaat, komt er een blaadje aan de boom."