Uit de historie van Bussum en omgeving
De petten van G.W.
Deze petten waren van J.C.M. Klijnman (1910-1997). Hij kwam in 1948 als timmerman in dienst bij de gemeente Bussum. In 1975 ging hij met pensioen.
De linker pet werd gedragen door de mensen van Gemeentewerken met aan de boven- en onderrand een blauwe bies. Aan de voorzijde goudkleurige, geborduurde letters G.W. Een zwarte stormband boven de klep, zodat bij harde wind de band kan worden verruimd en onder de kin van de drager kan worden bevestigd. De rechter pet werd in de jaren vijftig en zestig gedragen.
Op het kantoor Gemeentewerken, gevestigd in een villa aan de Meerweg, werkten mensen op de administratie, als tekenaar en als opzichter. De gemeentewerf was aan de Landstraat, vlak bij de Brediusweg. Voor het onderhoud van de gemeentelijke gebouwen, de openbare scholen, gymnastieklokalen, gemeentewoningen et cetera beschikte de dienst over eigen timmerlieden, metselaars, schilders, oppermannen, straatvegers en een smid.
Het onderhoud aan de schoolgebouwen gebeurde zo veel mogelijk tijdens de schoolvakanties. Een timmerman was dan in een verder verlaten gebouw bezig om meubilair te repareren, de klimrekken, matten, kussens en toestellen te controleren en met het vervangen van ringen en klimtouwen.
De meeste mensen van de buitendienst van Gemeentewerken woonden in Bussum. Zij fietsten om twaalf uur naar huis om warm te eten. Daarna een kort dutje en weer aan het werk. De straatvegers hadden een dichte metalen bak met aan beide zijden een klep om het straatvuil in te scheppen. Op een veegfiets zat een takkenbezem, een schep en gereedschap, onder andere om straatputten open te maken.
Goed blazen!
Wim Out, een collega van mijn vader, kon zijn pet omhoog blazen. Ja, zei hij, ik kan door op mijn duim te blazen de pet op mijn hoofd omhoog laten gaan. Hij zette de pet achterstevoren op zijn hoofd en blies op zijn duim. En, ja hoor! De pet steeg enkele centimeters boven zijn hoofd. Dat moest ik ook proberen! Maar hoe hard ik ook op mijn duim blies, de pet bleef op mijn hoofd. Ik vroeg of hij het nog een keer voor wilde doen. Toen viel me op dat hij de klep van de pet in het stevige boord van zijn overall zette. Bij het blazen trok hij langzaam zijn schouders op, waardoor de pet omhoog kwam.
Johan H.M. Klijnman
