Nu moet er een kruisje achter Gerts naam
Was een klap, hoor, toen het droeve bericht tot mij kwam. Een zeer goede, intieme vriend is heengegaan. Velen van mijn lichting zullen hem nog herkennen. Hierbij een kort in memoriam.
Ik zat afgelopen week dinsdag op de post te loeren naar een schrijven van mijn bank. De bode kwam er gelukkig al aan en overhandigde mij twee brieven. Eén van de bank en een anonieme witte enveloppe. Eenmaal open straalde het markante gezicht van oud-Bussumer Gert van Huisstede mij tegemoet. Vast weer een leuke tocht gemaakt, dacht ik. Toen kwam de klap. Gert was kortgeleden overleden, op 25 november. Weer eentje, nu van het kaliber van wijlen vriend George. Gert woonde al jaren in Vriescheloo, vlak bij de Duitse grens. Sporadisch had ik nog telefonisch contact met hem. Hij was een groot kenner en liefhebber van jazzmuziek. Deed alle klussen in huis en boerde zo'n beetje in de tuin. Gert zal altijd in mijn gedachten gekleefd blijven als kompaan op een onmogelijke tocht naar de Rivièra. Wij zouden daar namens een Larense en Hilversumse aannemer beginnen aan de bouw van 2 zwembaden. Een in Mougins en de ander op de Pic Martin nabij Mandelieu-La Napoule, ongeveer het duurste terrein van Europa. Werd natuurlijk een drama, want we leefden er als God in Frankrijk. Onvergetelijk. Ik denk hier ook aan Emma, Gerts levensgezellin, die zich haast onbaatzuchtig over hem heeft ontfermd. En aan Marije, de eerste liefde van Gert. Adieu, mon cher Gert!