Nieuwe soort draadslachtoffer: de waterral
Het lijkt triomfantelijk te klinken, maar helaas is het droevig nieuws. In de wetenschap dat er nog vele andere zullen volgen, zal de droefheid blijven doorgaan. Eeuwig zonde.
Kort geleden, door weer en wind nog een stukje gefietst, kwam ik niet veel verder dan de Bovenmeent. Ik ga altijd pal langs het water naast het fietspad rijden, de blikken gericht op het klotsende water tegen de oeverrand. Meermalen heb ik op die manier vogels gevonden die hun einde hadden gevonden door een dreun tegen de hoogspanningsdraden. En ook deze keer was het weer raak. Met enige moeite kon ik een klein kadaver bergen dat duidelijk ooit een levendige waterral (Rallus aquaticus) was geweest, familie van de meerkoet, het waterhoentje en nog een aantal andere ralachtige. De waterral, hoewel niet erg zeldzaam, krijgen de meesten mensen nauwelijks te zien. Het diertje zit graag in dichte rietkragen en zompige begroeiing. Misschien hebben sommige wandelaars onbewust toch kennis genomen van deze watervogel. Hij maakt namelijk een doordringend geluid dat vergeleken kan worden met het gillen en krijsen van een in nood verkerend jong varkentje. Vliegt in de trektijd 's nachts, meestal laag en dus vaak een prooi van de draden. In het verleden liepen er over het Koeiebad aan het einde van de Meerweg ook hoogspanningsdraden. En elke herfst was het daar raak. In de loop der tijden heb ik daar tientallen waterrallen uit het water gevist. Helaas dus niets nieuws onder de zon of de maan!