Hanne: 'Ik wil iedereen laten zien hoe mooi Nederland is'
Boswachter Hanne Tersmette (30) werkt in het dagelijks leven in het Naardermeer, maar bij het grote publiek is ze bekend als jurylid van het tv-programma 'Boswachter gezocht'. "Vorig jaar werkte ik, samen met medejurylid Bart Zwiers, boswachter in Noord-Drenthe en Groningen, mee aan de Nationale Natuurquiz. Daarom hebben ze ons gevraagd om nu weer jurylid te zijn." Ze zei ja, want ze wil graag een groot publiek laten zien hoe mooi Nederland is.
NAARDEN In 'Boswachter gezocht' strijden tien natuurliefhebbers om een baan als boswachter op Texel. "Het is zo leuk om mensen enthousiast te maken voor de natuur in Nederland. In het programma bezoeken de deelnemers steeds een ander natuurgebied in Nederland. Ik hoop dat mensen er iets van opsteken."
Tersmette heeft communicatie gestudeerd en had een baan in de reclamewereld. "Zo'n vijf jaar geleden had ik het gevoel dat ik iets wilde bijdragen aan de natuur in Nederland. Ik ben opgevoed met liefde voor de natuur. Ik wist al vrij jong meer over vogels, insecten en planten dan de gemiddelde Nederlander. Al was ik niet altijd even enthousiast als we met onze ouders op een regenachtige dag moesten kijken hoe de trekvogels het land binnenkwamen", zegt ze lachend. "Dat was toen, nu ben ik heel blij dat we zo zijn opgevoed. Mijn hart ligt daardoor in de natuur." Daarom nam ze vijf jaar geleden een besluit: ze ging op zoek naar een andere baan. "Ik wilde liever werken bij een organisatie als het Wereld Natuurfonds of Greenpeace. En ik keek zelfs breder. Toen ik een vacature zag als boswachter communicatie en recreatie voor Natuurmonumenten in Wormer- en Jisperveld, leek me dat dé baan voor mij. Ik woon in Wormerveer, dus het was om de hoek. Ik schreef een sollicitatiebrief en leverde die persoonlijk af om te voorkomen dat de brief op de stapel 'niet uitnodigen' zou belanden. Dat zou logisch zijn, omdat mijn CV natuurlijk niet aansloot bij wat werd gevraagd."
Colbertje en pumps
Tot haar verbazing werd Tersmette uitgenodigd voor een gesprek. "Daar zat ik met mijn colbertje en mijn pumps tegenover een paar echte boswachters compleet met baard en groen pak. Ik kan me voorstellen dat ze raar naar me keken en dachten: wat moet zij hier? Maar het was een leuk gesprek en ik werd steeds enthousiaster. Diezelfde avond werd ik al gebeld voor een tweede gesprek. Maar na het gesprek werd ik afgewezen, ze kozen toch voor iemand met ervaring." Ze was erg teleurgesteld, meer dan ze had verwacht. "Ik had er zo'n zin in dat ik niet echt aardig reageerde toen ze zeiden dat ze mijn brief en CV in portefeuille zouden houden." Twee maanden later werd ze gebeld door Natuurmonumenten. "Er was een soortgelijke functie in het Gooi bij het Naardermeer vacant. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Het was februari, er lag sneeuw. Ik had mijn auto een eind verder geparkeerd en liep door de sneeuw naar het terrein van Natuurmonumenten. Daar stond Gradus Lemmen, boswachter en beheerder bij de locatie van Natuurmonumenten van het Naardermeer, me op te wachten. Na een kort gesprek met hem en iemand van HR zei hij: 'Heb je het terrein al gezien? Kijk maar even rond.' Na tien minuten kwam hij naar me toe met uitgestoken hand. 'We zijn eruit', zei hij. 'Welkom.' Ik was blij verrast."
Een bijzondere inwerkperiode volgde. "Ik werd door de collega's rondgeleid in het Corversbos, door het Naardermeer en over de 's-Gravelandse Buitenplaatsen. En na twee maanden kreeg ik mijn eerste opdracht. Er moesten oude eiken en beuken worden gekapt langs lanen bij de buitenplaatsen omdat de bomen dood waren. De buitenplaatsen zijn cultuurhistorisch gebied, maar ook de natuur heeft er een grote plek. Als je dan een laan met oude beuken gaat verjongen moet je rekening houden met verschillende belangen. En bomen zijn emotie, daarom moet je ook rekening houden met gevoelens van omwonenden, en bezoekers goed uitleggen waarom je iets doet. Ik wilde zorgvuldig te werk gaan, daarom heb ik eerst informatie bij collega's opgehaald en daarna nodigde ik de pers uit. Een van de boswachters leidde ze langs de plek waar de bomen stonden die gekapt moesten worden. Hij stak met zijn autosleutel in een van de boomstammen en toonde daarmee aan dat de boom echt dood was. Zoiets lukt namelijk niet als een boomstam nog goed is." Daarna volgde een bewonersavond. "Dat was de eerste keer dat ik dacht: dit hoort dus bij je job, je moet de omgeving managen in de natuur."
Otters
Ze is trots op het gebied waar ze werkt. "Hier leven zo veel diersoorten en ik leer steeds meer over ze. Ik geniet van de reeën, kan nu zien of het een mannetje of een vrouwtje is zonder het gewei te zien en herken vogelgeluiden. Sinds een paar maanden weten we dat hier een otter verblijft. Toen de otter onlangs gespot werd tijdens een vaarexcursie waren we allemaal blij. Nu hopen we dat er ook een vrouwtje is, maar dat vergt meer onderzoek. Inmiddels hebben we contact gezocht met mensen van de landelijke otterwerkgroep. Zij helpen ons."
"In totaal werken hier 150 vrijwilligers, allemaal mensen die hart voor de natuur hebben. Ze doen klussen en onderhoud, houden toezicht en brengen hun kennis over. Het zijn gouden krachten voor ons. Want we werken hier met veertien medewerkers. Zonder de vrijwilligers zouden we aan veel werk niet toekomen."
Dan vertelt ze dat ze bezig is met het schrijven van een boek dat in februari 2018 uitkomt. "De titel heb ik al: 'Gaan'. In het boek beschrijf ik vijftien plekken in de natuur waar ik geweest ben. Het is bijna een soort dagboek geworden. Ik wil graag een voorbeeldfunctie hebben voor de jongere garde, ze inspireren om de natuur in te gaan. Dat hoeft niet altijd wandelend met een verrekijker, het kan ook op de mountainbike of op de schaats. Vaak heeft de natuur een beetje een geitenwollensokkenimago. Ik hoop met het boek duidelijk te maken dat de natuur in ons land beschermd moet worden en dat iedereen daar een steentje aan kan bijdragen."
'Bomen zijn emotie. Je moet rekening houden met omwonenden en bezoekers'