Romantisch genieten van de Canto Ostinato
NAARDEN - In de Grote Kerk heerste afgelopen vrijdag een serene sfeer. Anderhalf uur lang werden de ruim 350 aanwezigen, liggend op een matje, ondergedompeld in de klanken van het beroemde Canto Ostinato van de Nederlandse componist Simeon ten Holt. Speciaal voor Valentijn verzorgden Sandra en Jeroen van Veen voor de tweede keer in de Grote Kerk een uitvoering op twee imposante vleugels.
door Yvette Geerts
Zo'n uur voordat het concert begon gingen de deuren van de kerk open. Het gevoel dat er iets bijzonders stond te gebeuren was al vroeg op de avond merkbaar. Overal door de Vesting liepen mensen met matjes, kussens en dekens. Van een bescheiden yogamatje en eenvoudige slaapmatjes tot de meest imposante self inflating outdoor matrassen. De kerk was weliswaar deels verwarmd, maar de meeste bezoekers namen het zekere voor het onzekere en installeerden zich comfortabel met dekens en extra sjaals. Voordat het concert begon heerste er op veel plekken nog wel een beetje een opgewonden stemming. Immers, anderhalf uur liggen op een stenen kerkvloer, dat doe je niet dagelijks. Houd ik wel anderhalf uur vol? Val ik niet in slaap? Maar toen de eerste klanken van het bijzonder stuk de kerk vulden, heerste er een rust die de meeste mensen alleen van het Concertgebouw kennen. Jeroen van Veen 'waarschuwde' de aanwezigen nog wel dat het weliswaar een ligconcert was, maar dat slapen niet de bedoeling was. "De geluiden die daarbij horen, klinken niet zo fijn in een kerk", merkte hij humorvol op.
De speelduur van het stuk wisselt nogal bij verschillende musici. Soms duurt het een uur, soms enkele uren. Sandra en Jeroen van Veen speelden ongeveer anderhalf uur, zonder onderbreking. De componist schreef niet duidelijk voor hoe het stuk gespeeld moest worden. Ten Holt wilde met zijn compositie een lijn uitzetten, de invulling mochten de musici voor een deel zelf doen. De eigen inbreng is groot, maar het tempo van het stuk ligt wel vast. Hierin mag niet worden afgeweken van het origineel. Ook mogen de uitvoerende musici geen noten toevoegen. Wel zijn ze vrij in het leggen van accenten, welke delen ze spelen en hoe ze omgaan met herhalingen.
Hoewel lastig te beoordelen als je geen geoefend luisteraar bent, de akoestiek in de kerk was prima. Het bijzondere aan het stuk is namelijk het effect van een echo en die kwam in de Grote Kerk prima tot zijn recht. De tempowisselingen waren prachtig en maakten het stuk levendig en soms ook verrassend, zeker voor wie het stuk nog nooit helemaal had gehoord. De tijd vloog voorbij. Wie tijdens het concert zijn of haar ogen ook nog even opende, kon genieten van een prachtig, ingetogen lichtspel dat zich afspeelde rondom de twee vleugels. Na de laatste klanken was het nog een aantal minuten doodstil in de Grote Kerk. Na het applaus gingen matjes en dekentjes terug in de tassen, de vleugels werden weggereden en de Grote Kerk was weer de Grote Kerk.