'Ik kijk als een kind door
de lens, onbevangen en blij'
BUSSUM - Ze komt vrolijk aanstappen bij Elk Gooisch Matras Komt Van Pas: Mies van Steensel. Net zo enthousiast als een jaar geleden toen ze geïnterviewd werd over een van haar fotoprojecten: 'De Bussumse Jeugd is Nu!'. Ze had toen net haar leven omgegooid. Eindelijk had ze tijd om op het gebied van fotografie alle creatieve processen in zichzelf te ontdekken.
door Yvette de Vries
Nu staat haar leven weer op z'n kop. Alleen deze keer heeft ze daar niet zelf voor gekozen. Mies is namelijk ziek, zo ziek dat ze niet meer lang te leven heeft. Maar ze komt levenslustig over. Vrolijk en vrij als altijd. Misschien wel vrijer zelfs. "Dit hier, Elk Gooisch Matras, dat heeft zo mijn leven veranderd", vertelt Mies. "Het was een keerpunt in mijn leven. Ik heb hier geleerd dat je complimenten in ontvangst mag nemen en dat iedereen zijn ding mag en kan doen. Iedereen is hier welkom en met elkaar begaan, je mag jezelf zijn. Het is een prachtig team van mooie mensen." Ze veert op en vertelt over de kist die ze voor haar hebben gemaakt. "Toen ik vertelde dat ik ziek was ontstond het eigenlijk spontaan. Het was een waanzinnig en bijzonder proces waaraan veel mensen iets hebben bijgedragen. Het was vooral heel mooi dat Sally en Monica van de AltijdWerkPlaats ook alle drie mijn kinderen erbij hebben betrokken." Het ontroerde haar dat mensen dat voor haar wilden doen. "Dat ding werd echt onderdeel van de AltijdWerkPlaats."
Eind 2015 had Mies net haar baan op het Mediapark opgezegd en liet ze het leven op zich afkomen. "Ik zat net als veel andere mensen in een draaimolen. Werk, thuis, je huur betalen: je kent het wel, die verplichtingen waar je niet onderuit komt." Haar partner gaf haar het laatste zetje toen hij haar vroeg waarom ze niet 'gewoon' stopte met werken. "Dat was wel een dingetje, mijn financiële onafhankelijkheid opgeven." Met de volle steun van haar partner Szandor hakte ze toch de knoop door. "Hij steunt me in alles." Opeens had ze zeeën van tijd. Toch kwam er al snel een ander, tijdslurpend project op haar pad: Elk Gooisch Matras. Letterlijk. Ze fietste langs Crailo en zag daar asielzoekers langs de snelweg lopen met hun koffers achter zich aan. Dat raakte haar zo dat ze zich spontaan meldde bij dit clubje vrijwilligers dat zich onder meer inzet voor statushouders. "Het eerste wat ik daar deed was helpen kleding vouwen, maar haha, daar ben ik niet zo goed in." Ze ging stukjes schrijven en werd de huisfotograaf. Zo kon ze twee van haar grote passies combineren. Schrijven deed ze al voor haar werk en fotograferen had ze als hobby in 2011 opgepakt. Uren brengt ze door in de natuur en macrofotografie is haar grootste passie. Beestjes fotograferen, de maan, kinderen en (vintage) portretten. Haar Facebookpagina Kleine Mies staat vol met prachtige foto's.
Onbevangen en blij
Ondanks dat Mies zo ziek is is ze nog vaak bij Elk Gooisch Matras. Ze staat ook te popelen om weer te kunnen fotograferen op kinderboerderij 't Mouwtje. Die nu vanwege de vogelgriep gesloten is. "Ik moet springen, naar buiten. Als ik dat niet meer kan doen dan hoeft het niet meer voor mij. Ik wil leven!" Even wordt ze stil en emotioneel. Dan komt de fotografe in haar weer naar boven. Ze vertelt dat ze als een kind door de lens kijkt, onbevangen en blij. "Dan stap je al snel een andere wereld in en kun je dingen die je anders niet zou durven. Een groep honden op de hei fotograferen bijvoorbeeld, terwijl ik bang ben voor honden." Ze lacht als ze daar aan terugdenkt. "Ik had zelfs geen angst meer dat ze me omver zouden lopen." Ze was al bevrijd en kon dingen op haar eigen manier doen nadat ze stopte met werken, maar nu lijkt dat gevoel nog sterker te zijn geworden. In augustus kreeg ze te horen dat ze ziek is, echt ziek, doodziek. Ze voelde zich al een tijdje niet zo lekker, hoestte veel en had ook minder energie. Er werden foto's gemaakt en onderzoeken gedaan in het ziekenhuis. "Toen op zondagochtend mijn huisarts voor de deur stond wist ik dat het niet goed was." Haar eerste reactie was ongeloof. Veel tijd om na te denken kreeg ze overigens niet. Ze ging de molen in van onderzoeken en testjes. "Dat was het meest afschuwelijke dat ik ooit gedaan heb. Op het moment dat ze een experimentele behandeling voorstelden ben ik ermee gestopt. Ik heb de laatste paar dagen wel veel pijn, maar mijn hoofd is nog goed en zolang dat zo is kan ik doorgaan. Kan ik blijven fotograferen en schrijven. Ik leef totdat ik doodga. Ik wil buiten zijn, de wind in mijn haren voelen en dan mijn handen warmen aan een kop sterke koffie."
'Iedereen is hier welkom en met elkaar begaan,
je mag jezelf zijn'
