'Hoi, hoi, hoi... ik heb een koi!'
Afgelopen zondag was er geen blijer man dan zoon Marcel. Een uurtje vissen bracht hem de verrassing van het jaar. Géén visserslatijn, hoor!
Zoals vaker kwam Marcel zondag aanwippen in de garage. Kletspraatje maken en vertellen dat kleindochter Juliette voor het eerst naar de film was geweest. 'Finding Dory', de opvolger van 'Finding Nemo'. Veel vissen, dus. Marcel kon echter niet vermoeden dat hij een anderhalf uur later een wereldverhaal had, juist over vissen. Toen ik daarna lekker in het schaarse zonnetje zat, zag ik een glunderende kop van Marcel achter het stuur van zijn auto, terug van het vistochtje. Duidelijk dat hij iets spannends te melden had. Uiteraard met zijn iPhone in de aanslag kwam hij op me af. Gebarend en over zijn woorden struikelend liet hij mij een plaatje zien. In een onbeduidend slootje bij de ingang van 's-Graveland, ter hoogte van restaurant 't Swaentje aan de rand van de weilanden had hij een aardig snoekje aan de haak geslagen. Vervolgens kwam er een kiekje van een enorme goudvis die hij daar zwemmend en cirkelend op de foto had gezet. Nou, en? Snoekje is leuk hoor, en die kringelende goudvis mag er ook zijn, maar verder? Verder was er het laatste plaatje: Marcel met een reus van een koikarper in zijn armen! Hij had hem met een broodkorstje weten te verleiden tot happen. Het beest mat zeker zo'n 55 cm en had een gewicht van om en nabij de 5 kilo. Woorden zijn overbodig: de vangst van het jaar! Natuurlijk weer losgelaten.