Roelie Loois heeft de Indon
naar een hoger niveau getild
BUSSUM - Het schooljaar is bijna afgelopen - het laatste voor directeur Roelie Loois die over een paar weken met pensioen gaat. De afgelopen jaren gaf zij op geheel eigen wijze invulling aan het speciaal onderwijs. Daarbij voerde ze samen met het team vele veranderingen door om de Indon (school voor speciaal basisonderwijs) naar een hoger niveau te tillen. Ze heeft het gevoel dat dit gelukt en is en ze de school met een gerust hart kan achterlaten.
door Jessica de Jong
Loois noemt zichzelf een 'echt onderwijsmens'. Met een achtergrond als leerkracht, intern begeleider en leesspecialist rolde ze van de ene in de andere onderwijsbaan. Sinds 2010 drukte ze haar stempel op de Bussum school aan de Albert Neuhuijslaan. Als directeur had ze dan ook niets met zaken die verder van het onderwijs afstonden zoals financiën en huisvesting. Nee, veel liever stond ze af en toe zelf voor de klas. Gewoon om te ervaren hoe het is in de klas voor de kinderen en de leerkrachten. Op de werkvloer moet het gebeuren. "Toen ik hier begon, moest er veel gebeuren qua onderwijsontwikkeling. Ik ben hier sturend in geweest."
Omslag
"Er is een echte omslag geweest. Eerst waren we vooral volgend naar het kind toe en nu werken we veel meer doelgericht. Als een kind binnenkomt stellen we eerst zijn of haar capaciteiten vast en bekijken we wat we kunnen doen. We denken in ondersteuningsbehoeften. Je behaalt hierdoor betere resultaten. Ook naar mijn team toe heb ik altijd voorop gesteld dat we ons moeten afvragen; waarom doen we de dingen zoals we die doen. Ik mocht deel uitmaken van een mooi veranderingsproces, waarin leerkrachten steeds meer eigenaarschap hebben gekregen over hun eigen handelen. Ik heb altijd vinger aan de pols gehouden. Dat zit in me. Het loslaten is lastig, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat de mensen die er nu zitten het zelf kunnen onder leiding van mijn opvolgster, Desiree van Leeuwen."
Fiets
De directeur is dol op de metafoor van 'een fiets' en dat zie je overal terugkomen in de school. "Het leven is als fietsen, om vooruit te komen en je balans te vinden moet je in beweging blijven. Onze leerlingen komen vaak kwetsbaar binnen en wij proberen hen zo goed mogelijk te begeleiden in hun ontwikkeling. Net als bij het leren fietsen hebben onze leerlingen in de klas de juiste ondersteuning nodig om meer vertrouwen in zichzelf te krijgen. 'Stap maar op de fiets' is ons motto. De leerlingen krijgen een duwtje in de rug, leren remmen en doortrappen."
Door de hele school zie je afbeeldingen van fietsen, een voertuig dat volgens Loois overal inzetbaar is. Met de fietsen op het lesmateriaal en overal in de school kunnen de leerlingen nog even terug denken aan Roelie Loois. Ook kijkt de hele school terug op een groot, geslaagd feest afgelopen vrijdag waarbij Loois onder andere werd getrakteerd op een flashmob en een eigen straatnaambordje.
Op de Indon zitten momenteel ongeveer 75 kinderen verdeeld over de groepen 3 tot en met 8. "Alle kinderen hebben hier zowel leerproblemen als gedragsproblemen. Soms komen de gedragsproblemen ook voort uit leerproblemen. En kinderen die alleen leerproblemen hebben kunnen vaak wel op een reguliere school blijven. Eigenlijk zouden we minder leerlingen moeten hebben sinds Passend Onderwijs, maar de klassen op reguliere scholen zijn in de praktijk zo groot, daar kunnen onze kinderen dan weer niet tussen. Te veel prikkels, te druk. Onze klassen hebben maximaal 17 kinderen. We streven er naar dat de meeste kinderen na de Indon doorstromen naar het VMBO."
Pensioen
Nu ze met pensioen gaat, zijn het met name de kinderen die ze het meeste gaat missen. Maar ze kijkt zowel positief vooruit als achteruit. "Het is de leukste baan die ik ooit heb gehad. Het was continue veel ballen in de lucht houden en snel schakelen. Ik ben hier altijd erg gedreven in geweest, gelukkig had ik steun van mijn partner en kinderen en konden zij mij af en toe wat afremmen. Nu ik met pensioen ga wil ik iets gaan doen met filosofie of kunstgeschiedenis. Daarnaast denk ik aan vrijwilligerswerk met kinderen met een autisme spectrum stoornis, bijvoorbeeld in het Papegeno huis in Laren. Daarnaast ben ik ook oma...dus vervelen hoef ik mij zeker niet."
'Vroeger waren we volgend naar het kind toe, dat is nu sturend'
