Zomercolumn: Natte krant

TOSCANE Ik zag dolfijntjes die in de loop der jaren waren uitgedijd tot enorme walvissen, portretten van (ex-)geliefden, logo’s van voetbalclubs, namen van rockbands, complete Bijbelteksten en een vlammenspel waar een zichzelf respecterende bosbrand jaloers op zou worden.

Na twee weken vakantie in pittoresk Italië voelde ik me eenzaam, alleenstaand en een dissonant. Niet omdat ik als een van de weinigen niet vuurrood verbrand was, maar omdat ik bij de naar schatting 6 procent bleek te horen die zijn huid niet op een dag had laten volspuiten met permanente inkt.
Kamperen is toch een beetje ‘back to basic’, dicht bij de natuur, veel in de buitenlucht en geen extreme luxe. Maar toen ik de eerste ochtend aan het zwembad lag van onze toch niet al te simpele camping, leek het in een eerste oogopslag alsof iedereen op een natte krant had geslapen en het vocht de lettertjes en vette koppen had versmolten met ieders lichaam.

Ik vond simpelweg niemand binnen mijn gezichtsveld die niet op z’n minst een minuscuul Chinees teken op zijn of haar schouder had getatoeëerd. Het was alsof de lokale Toscaanse vulpennenwinkel aan het marktplein was ontploft, precies op het moment dat al mijn medekampeerders stonden af te dingen voor een miniatuur-Toren van Pisa. Patsboem! Iedereen versierd met inkt.

Begrijp me goed; dit is geen oordeel of verwijt, iedereen moet wat mij betreft helemaal zelf weten op welke manier hij zijn lichaam versiert. Ringen, staven, bellen of plaatjes: doe het vooral als je het mooi vindt. Voor mij was het enkel een opvallende en onverwachte constatering.

Blijkbaar zijn er verreweg meer mensen mét een tatoeage dan zonder. Althans, op basis van mijn ietwat gekleurde steekproef. De vele ontblote lichamen aan een zwembadrand verhullen natuurlijk ook vrijwel niets meer. Geen draak of tribal kan zich meer verstoppen.

Ik heb nooit kunnen vermoeden dat ’t Gooi zich zou kunnen meten met deze statistiek. Maar misschien heb ik het wel helemaal mis en ligt in Bussum het aantal milliliters inkt per hoofd van de bewolking ook wel vele malen hoger dan ik dacht.

Misschien loopt Jan-Hendrik onder zijn strak gestreken roze overhemd wel met een prachtige afbeelding van de stadspoort van Naarden op zijn arm. Of heeft mijn buurman de volledige laatste hole van de Hilversumsche Golf Club op zijn rug staan. Gelukkig zijn sommige zaken openbaar en blijven andere geheimen privé.

Paul
paul@marcomman.nl
marcomman.nl