Zomercolumn: Terror Town

26 juli 2020, 09:23 Algemeen

Deze zomer schrijft Bussumer Paul Sluis elke week een column voor in de krant.

Bij kinderen misschien wel de meest geliefde 200 vierkante meter van ’t Gooi. Voor het gros van hun ouders een plek waardoor ze zijn gaan twijfelen of ze ooit aan kinderen hadden moeten beginnen. Daglicht, verse koffie en serene rust vind je er niet. Rennende, gillende kinderen, de zoete lucht van zweetsokken en matige koffie.

Monkey Town: bij ons thuis na het eerste bezoek al snel omgedoopt tot ‘Terror Town’. Een waar paradijs voor overactieve kinderen die na vier uur familievlogs kijken op de iPad en een zomers Raketje hun overmatige energie kwijt moeten. Op warme zomerdagen tikt de raamloze fabriekshal al snel de 40 graden aan. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het op minder fleurige dagen al snel een uitkomst biedt voor radeloze ouders.
Mijn papadag breng ik dan ook geregeld door in de peuterjungle aan de Zanderijweg in Bussum-Zuid. Ik stap altijd met goede moed en mijn verstand op nul naar binnen. Zoals het een goede vader betaamt, duik ik op mijn sokken samen met mijn kinderen het eerste speeltoestel in. Terwijl ik bijna mijn hamstrings afscheur in de met gillend kroost gevulde en veel te nauwe doorgangen, probeer ik zo snel mogelijk de weg naar de uitgang te vinden. In dit geval een glijbaan. Nadat ik eindelijk denk dat ik veilig onderaan ben beland, klappen er nog twee jongens met gestrekt been achterop me.

Missie volbracht, eindelijk even rustig zitten. Maar niets is minder waar. Als ik nauwelijks een half uur later mijn dochter al twee keer uit de elastieken klimtoren heb gevist omdat ze zelfs voor Monkey Town-begrippen wel erg hard schreeuwt dat ze eruit wil, slik ik nog een keer en ga weer netjes op mijn plastic stoel zitten wachten terwijl ik door mijn telefoon scrol.

Na anderhalf uur voel ik de eerste hoofdpijnscheutjes boven mijn ogen opkomen. Op het moment dat mijn zoon doorweekt van het zweet en rood van het smijten met de ballen uit de ballenbak komt vragen waarom hij geen friet met kroket mag, het ‘feestje van Jeffrey’ heeft dit tenslotte ook net uitgeserveerd gekregen, maakt de lichte hoofdpijn abrupt plaats voor een snijdende migraine: het signaal dat het tijd is om te vertrekken voordat er ongelukken gebeuren. Nadat ik mijn kinderen met pijn en moeite de auto in heb gekregen, beloof ik mezelf keer op keer dit nooit meer te doen. Toch staan we twee weken later meestal gewoon weer voor de deur. Alles voor de kinderen.

Ik heb dan ook het grootste respect voor de werknemers van Monkey Town. Want als ‘affiniteit met kinderen’ niet met koeienletters boven aan je cv prijkt, ren je hier vermoedelijk nog voor je eerste lunchpauze weer huilend naar buiten. Deze mensen treden de kinderen en hun ouders altijd met een lach tegemoet en boenen de hele hal na elke shift weer helemaal coronaproof. In die zin is Terror Town dus zo slecht nog niet. Vergeet alleen je doosje paracetamol niet.