Snel nog even inkopen doen of juist voor het eerst een kijkje nemen; de Hocras-uitverkoop is begonnen.
Snel nog even inkopen doen of juist voor het eerst een kijkje nemen; de Hocras-uitverkoop is begonnen. Foto: © Bob Awick

'Wilt u niet aan onze collega’s vragen of ze nog een baan hebben straks?'

Bedrijven

BUSSUM - Was de Hocras voorheen alleen toegankelijk voor ondernemers met een een kooppas, nu mag iedereen er zijn winkelwagen volgooien. Graag zelfs. De leegverkoop is gestart.

Diep weggedoken in haar kraag duwt een vrouw haar winkelwagen met daarin vijf plaids naar haar auto. Ze wordt nagekeken door verkeersregelaars in felgele jassen die voor de regen schuilen. De verwachte drukte van de uitverkoop van de Hocras aan de Franse Kampweg 38 blijft vooralsnog uit. “Het is ook geen weer om te winkelen,” mompelt een van de regelaars. Die drukte komt vast nog, als de producten met nog meer korting worden verkocht, denkt hij.

Vijfenveertig jaar lang was de Hocras in Bussum een begrip in het Gooi en omstreken. Klanten deden er hun inkopen op vertoon van hun Hocraskooppas. Maar die kooppas is sinds midden januari niet meer nodig, vertelt Hans van der Eijk, directeur van het bedrijf dat door zijn vader werd opgestart. “Nu de uitverkoop is gestart kan iedereen de groothandel in, of je nou een bedrijf hebt of niet.”

Huilend
Ach, hij weet nog hoe hij als achtjarig jochie door het pand liep, huilend omdat hij zijn vader kwijt was. Van der Eijk grinnikt om de herinnering. "De Hocras is begonnen in 1925 met drankengroothandel Indra ’t Gooi. Brachten we vaten bier met paard en wagen naar cafés en restaurants. Omdat de drankgroothandel steeds groter werd, was uitbreiding noodzakelijk.

De ondernemersfamilie Van der Eijk had de tijd mee; bedrijven schoten als paddenstoelen uit de grond en maakten in de jaren tachtig gretig gebruik van de bezorgservice van de Hocras. Inmiddels was het drankassortiment uitgebreid met vers, food en non-foodmiddelen voor de horeca.

Boventallig
De Hocrasdirecteur kuiert door zijn bedrijf. Het sluiten van deze locatie was misschien wel het moeilijkste besluit van zijn leven. “Van de honderdveertig medewerkers die hier in Bussum werken, zijn er veertig boventallig. En dat betreft vooral het personeel van de zelfbedieningstak, want de bezorging is inmiddels gevestigd in een pand in Almere. “De expeditie is verhuisd naar de Versterkerstraat 12, een fantastische en centrale plek. Slechts twintig minuten van Bussum en goed te rijden", zegt Van der Eijk.

Natuurlijk is hij niet over één nacht ijs gegaan toen hij besloot Bussum te sluiten, daaraan is een jaar van wikken en wegen vooraf gegaan. “We zagen dat het aantal mensen dat hier fysiek in de groothandel boodschappen doet, afnam. Tegenwoordig bestellen jonge ondernemers alles online. Ze plaatsen hun bestelling en pijlsnel via bezorging hebben ze hun producten in huis. De huidige ondernemers die half in de veertig en vijftigplus zijn, maken over een jaar of tien plaats voor de jongere generatie. Zo lag ik maar te malen. Afgelopen najaar heb ik de knoop doorgehakt.”

Bom
Het nieuws sloeg bij zijn personeel in als een bom. Veel medewerkers werkten lang voor het bedrijf, soms wel veertig jaar. Een deel van de veertig medewerkers waarvan Van der Eijk gedwongen afscheid moet nemen, loopt naar de pensioengerechtigde leeftijd. Zo ook Joke, een van de caissières. Negen jaar werkt zij bij de Hocras, met veel plezier. “Ik vond het heerlijk hier, het contact met klanten was meestal leuk", vertelt ze terwijl ze boodschappen van een echtpaar dat voor het eerst binnen is, over de scanner haalt. 

“Met vaste klanten maakte ik steevast een praatje en sommigen vertelden van alles. Dat ze ziek waren bijvoorbeeld, of hun vrouw. De keer daarop vroeg ik dan hoe het met ze ging en dan waren ze verbaasd dat ik het nog wist. Tuurlijk weet ik dat.” Ja, Joke vindt het jammer maar weet ook: als er ergens een deur dichtgaat, gaat een andere open. “Ik heb nooit langer dan tien jaar voor een baas gewerkt, ik vond juist de verandering van baan goed. Daardoor bleef ik mezelf ontwikkelen. En misschien heb ik nu wel makkelijk praten, want ik hoef niet meer per se te werken.”

Nauwelijks te doen
Hoe anders is het voor de dames van de receptie. Bij binnenkomst staat op de balie een bordje met daarop geschreven: ‘Welkom. Wilt u niet aan onze collega’s vragen of ze nog een baan hebben… ze hebben het al zwaar genoeg. Dank u!’ Het was nauwelijks te doen voor zijn medewerksters om de hele dag klanten te vertellen dat ze geen baan meer hebben straks. Van der Eijk: "De dames zaten met tranen in hun ogen achter hun bureau. Vandaar dat ik het bordje heb neergezet.”

De schappen raken langzaam doch gestaag leeg, maar er is nog voldoende. Van der Eijk hoopt deze maand zoveel mogelijk uit te verkopen. De kortingen worden naarmate de sluiting nadert, hoger. Of er een run komt? Hij haalt zijn schouders op, kijkt rond en zucht diep. Zijn vader overleed twintig jaar geleden en de huidige directeur is blij dat zijn vader dit niet hoeft niet mee te maken.

Koopjesjagen
Tot eind deze maand is de Hocras toegankelijk voor iedereen. Daarna sluiten de deuren voorgoed. Gekeken wordt wat er met de grond, die eigendom is van Van der Eijk, wordt gedaan.

Uit de krant