Bij Corona Beach waan je, volgens Paul, met een beetje fantasie je bijna in een tropisch oord.
Bij Corona Beach waan je, volgens Paul, met een beetje fantasie je bijna in een tropisch oord. Foto: Paul Sluis

Zomercolumn: De minder zwarte kant

Algemeen

Deze zomer schrijft Bussumer Paul Sluis elke week een column voor in de krant.

Natuurlijk was ik mijn eerste zomercolumn van het jaar 2020 graag begonnen met de winnende hakbal van Frenkie de Jong in de 89e minuut op het EK voetbal tegen Duitsland. Of met de sublieme laatste ronde op het ruige water van Tokio, waarbij Marit Bouwmeester de 12e gouden plak voor Nederland binnensleept op de Olympische Spelen. Helaas is de realiteit volstrekt anders. 

Op een markt zo’n 8,5 duizend kilometer van onze veilige Gooische stulpjes vandaan werden dieren verhandeld die je doorgaans niet op de Bussummerheide tegenkomt. De extreme gevolgen hebben we in de afgelopen maanden allemaal aan den lijve ondervonden. De 'chockertjes' werden niet langer gedragen tijdens het aanmoedigen van dochter Annabel langs het hockeyveld, maar prompt gebruikt als mondbedekking in de eindeloze rij richting de Albert Heijn, die op een goede zaterdag vaak al begon bij de McDonalds.
Een surrealistische tijd, die zeker voor de rijpere medemens een enorme weerslag heeft gehad en vaak nog steeds heeft. Maar ook de lokale horecaondernemer, die in het pre Corona tijdperk zijn kost vrij eenvoudig kon verdienen met het vullen van de monden van dorstige basisschoolmoeders, werd ongekend hard geraakt. Gelukkig zijn Gin en witte wijn niet als karnemelk en worden ze doorgaans beter met de tijd.

Toch wil ik de mooie, minder zwarte kanten van dit nieuwe stukje geschiedenis ook belichten. Denk bijvoorbeeld aan ‘Generatie Corona’. Een generatie waarvan het overgrote deel tussen januari en maart 2039 achttien jaar oud wordt. Een pop-up rijschool maakt u miljonair tegen die tijd. Geluksvogels die waarschijnlijk nooit het levenslicht hadden gezien zonder de wereldramp genaamd Corona. Een schaduwkant die ervoor zorgde dat menig uitgeblust echtpaar na drie weken non-stop Netflix geen andere optie meer zag dan weer eens vroeg samen onder de lakens te kruipen.

Een ander lichtpuntje vond ik verscholen tussen de bossen op de grens van Bussum en Laren. In mijn ooghoeken had ik de borden die nieuwsgierige mensen moeten verleiden om een kijkje te gaan nemen wel eens voorbij zien flitsen. Maar toch had ik nooit de moeite genomen om de enigszins geheimzinnige plek op een bezoek te trakteren. Iets waarvan ik al snel spijt kreeg. Op een uitgestrekt terrein, voorheen onder andere een tijdelijk thuis voor asielzoekers, schuilt een waar duurzaam walhalla genaamd ‘De Groene Afslag’: een restaurant, co-workspace en verschillende vergaderruimtes. Allemaal met uitzonderlijke creativiteit opgebouwd uit afgedankte en minder afgedankte elementen.
Het meest opvallend vond ik de nieuwste uitvinding van de Groene Afslag; Corona Beach. Een strand inclusief beachbar met de allure van een Berlijns stadstrand. Opgebouwd uit promotieartikelen van het gelijknamige biertje dat niet echt aan een positiever imago bouwde in de afgelopen maanden. Op een mooie dag waan je je met een beetje fantasie al snel in een tropisch oord. Alleen een plas water voor een frisse duik mist nog. Voor mij een prachtig initiatief in onzekere tijden. Van de nood een deugd maken noemt men dat.

Paul Sluis

E-mail: paul@marcomman.nl
Bezoek ook zijn website: www.marcomman.nl

Uit de krant