"We moeten ook werken aan onze toekomst hier." Foto: Bob Awick

De weg terug naar hun geboorteland Syrië lijkt verder weg dan ooit

Mensen

BUSSUM - Iman (37) en haar man, Bilal (45), vluchtten 4 jaar geleden uit Syrië. Hun huis lag in puin en ze vreesden voor de veiligheid van het gezin. Ze wonen ondertussen drie jaar in Bussum. Hun grote droom is een terugkeer naar hun geboorteland Syrië, maar die lijkt verder weg dan ooit. 

Via een azc in Maastricht kwamen ze in april 2015 in Bussum terecht. Daar is het gezin inmiddels behoorlijk gesetteld. De twee oudste meisjes, Aya (8) en Farah (7) gaan naar de Vitusschool en zijn lid van ViJos en de Otters. Zusje Maryah (3) gaat naar de peuterspeelzaal. De jongste telg, Mohammed van ruim 8 maanden, is thuis. Ook hebben ze contact met hun buren en een bonte mix van vrienden: andere vluchtelingen, Syriërs en Nederlanders. Iman vertelt dat ze blij is met alle hulp, ook van de gemeente. Ze helpt inmiddels ook zelf andere 'nieuwkomers' met allerlei zaken.

Een groot verdriet
Tot zover klinkt het allemaal prima. Toch schuilt er achter dit gezin een groot verdriet. Hun leven in Yarmouk, vlak bij Damascus, ligt letterlijk in puin. Ze hadden een eigen huis, Iman werkte als docent op een UNHCR-school en haar man had zijn eigen kleermakersbedrijf. Iman laat ondertussen foto's zien: de puinhopen van zeven jaar oorlog. Stenen, rook en puin waar ooit hun leven was. Waarom ze dan toch de droom hebben om ooit terug te keren? Iman: "Al onze familie woont er: ouders, broers, zussen, tantes, ooms en nichtjes."

Dagelijks is er contact via Facebook en WhatsApp. Een deel van de familie woont in het veilige deel van Damascus, een ander deel zit nog in Yarmouk, het Palestijnse kamp vlak bij Damascus. Iman heeft goede hoop dat nu een ander deel (Oost Gouta) is bevrijd, ook Yarmouk snel bevrijd wordt.

Syrië ver weg
Maar ondertussen valt er volgens haar nog elke tien minuten een vatbom of raket. De weg terug naar Syrië lijkt verder weg dan ooit. Een ander probleem is namelijk het Syrisch staatsburgerschap. Ze zijn Palestijns en maken in de praktijk geen enkele kans om Syrisch staatsburger te worden. Een paspoort krijgen of hun kinderen in het buitenland laten studeren is bijna onmogelijk. Dat is een van de redenen waarom ze al een aantal maanden bezig met een naturalisatieproces. Als dat lukt dan zijn ze Nederlander. Iman, die tot dan toe redelijk open en moeiteloos haar verhaal vertelt, valt even stil. Het blijkt dat het flink lastiger verloopt dan ze hoopten. En het levert veel stress op. Volgens de Palestijnse zijn ze al een paar keer op het gemeentehuis geweest, zijn de papieren twee keer zoekgeraakt en moeten ze kunnen aantonen dat de twee oudste meisjes ook echt hun kinderen zijn. Jan Willen Henfling, die samen met zijn vrouw het gezin nu al zo'n drie jaar met raad en daad terzijde staat, valt haar bij. "Ik ben een paar keer mee geweest naar het gemeentehuis. Ze hebben laatst uren op het gemeentehuis doorgebracht, maar er lijkt geen schot in te zitten."

Ondertussen wonen ze dus een aantal jaar in Nederland en bouwen ze hier een bestaan op. Iman: "We moeten ook werken aan onze toekomst hier." Ze is bezig met haar staatsexamen Nederlandse taal II en hoopt weer les te kunnen gaan geven of aan de slag te kunnen als vertaler. Verder geeft ze op zondag Arabische les aan kinderen bij wijkcentrum Uit-Wijk in Bussum. Voor haar man verloopt het allemaal wat moeizamer. Iman: "Hij heeft door alles wat er gebeurd is veel nachtmerries en stress." Volgens Jan Willem voelen veel mannen zich erg verantwoordelijk voor hun gezin en ze vinden dat ze in situaties als deze daarin gefaald hebben. 

 

Uit de krant